بررسی وجود آنتی بادی کلاس IgG ضد هلیکوباکترپیلوری در انفارکتوس حاد قلبی

در چندین مطالعه، ارتباط میان عفونت های مزمن با هلیکوباکترپیلوری (HP) و شیوع بیماری های عروق کرونر گزارش شده است. فرضیه پیشنهادی آن است که عفونت مزمن با هلیکوباکترپیلوری منجر به تغییر در سطح سرمی لیپیدها و لیپوپروتئین ها شده و تولید پروتئین های التهابی می کند که سبب ترومبوژنز می گردند. به منظوردرک بهتر ارتباط احتمالی بین سابقه عفونت با هلیکوباکترپیلوری و بروز انفارکتوس حاد قلبی ناشی از بیماری های عروق کرونر، این مطالعه بر روی یکصد و چهار نفر از بیمارانی که انفارکتوس حاد قلبی در آنها با شرح حال، یافته های ECG و افزایش آنزیم های قلبی تایید شده بود، انجام گرفت. سطح سرمی IgG اختصاصی ضدهلیکوباکترپیلوری به روش ELISA اندازه گیری گردید. گروه کنترل شامل 80 نفر مرد و 20 نفر زن بود که محدوده سنی آنها 40 تا 90 سال (با میانگین سنی 57 سال برای مردان و 56 سال برای زنان) بود. گروه بیمار نیزشامل 83 نفر مرد و 21 نفر زن بود که محدوده سنی آنها 30 تا 85 سال (با میانگین سنی 59 سال برای مردان و 64سال برای زنان) بود. نتایج این بررسی نشان داد که 4/39% از مبتلایان به انفارکتوس قلبی از نظر IgG اختصاصی ضدهلیکوباکترپیلوری مثبت و بقیه بیماران منفی بودند در حالی که 16% از افراد گروه کنترل از نظر IgG مثبت بودند. بنابراین شیوع IgG ضد H.p در گروه بیمار نسبت به افراد گروه کنترل بالاتر بوده و این اختلاف از نظر آماری معنی دار می باشد (0002/0P=). از طرفی هیچ تفاوت چشمگیری بین سطح سرمی IgG اختصاصی ضدهلیکوباکترپیلوری و علائم دیس پپسی مشاهده نگردید. از نظر ارتباط عفونت هلیکوباکترپیلوری و فاکتورهای خطر قلبی عروقی نیز ارتباط معنی داری مشاهده نشد (05/0P>). به طور کلی مطالعه نشان داد که هلیکوباکترپیلوری به عنوان یک فاکتور دخیل (مستقل از ریسک فاکتورهای قلبی) ممکن است در پیدایش انفارکتوس حاد قلبی نقش داشته باشد.