سطح فعالیت الکتریکی عضلات کمربند شانه ای در فعالیت های عملکردی انتخابی در بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه

حفظ عملکرد مفصل شانه نیازمند هماهنگی دقیق و به موقع وارد عمل شدن عضلات است. در نتیجه تغییر در سطح فعالیت عضلانی اختلال حرکتی ایجاد می شود. هدف از این تحقیق بررسی فعالیت الکتریکی عضلات کمربند شانه ای در فعالیت های عملکردی انتخابی در بیماران مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه بود.
این تحقیق بر روی یک گروه 15 نفری از افراد سالم به عنوان گروه شاهد و یک گروه 15 نفری از بیماران مبتلا به سندرم گیر افتادگی شانه به عنوان گروه آزمون انجام گردید. گروه آزمون به صورت غیراحتمالی و به روش نمونه گیری ساده و گروه شاهد به روش جورکردن انتخاب شدند. در هر گروه تمرینات انتخابی شامل الگوهای حرکتی زنجیره باز با اعمال مقاومت خارجی و بدون اعمال مقاومت خارجی و تمرینات زنجیره بسته توام با مقاومت محوری بود و در طول هر تمرین ثبت الکترومیوگرافی سطحی از عضلات انتخابی صورت گرفت.
سطح فعالیت هر یک از عضلات تراپزیوس فوقانی، اینفرااسپیناتوس و سه بخش عضله دلتویید در دو گروه اختلاف معنی دار داشت (05/0>P). نسبت فعالیت عضلات کمربند شانه ای در گروه آزمون رابطه تنگاتنگی با الگوی حرکتی مورد ارزیابی داشته و در واقع Task-dependent بود. از مجموع الگوهای حرکتی مورد ارزیابی، الگوی حرکتی D2E کمترین تغییرات و الگوی حرکتی Tripod بیشترین تغییرات را در حوزه سطح فعالیت از خود نشان دادند.
کاهش سطح فعالیت عضلات اینفرااسپیناتوس و تراپزیوس میانی در بیماران با گیر افتادگی شانه باعث اختلال ثبات عملکردی مفصل شانه می شود. الگوی حرکتی D2E با ایجاد کمترین تغییرات در حوزه سطح فعالیت مناسب ترین الگو برای شروع بازآموزی حرکتی است و در مقابل الگوی حرکتی Tripod با ایجاد تغییر در کلیه شاخص های اندازه گیری به عنوان آخرین الگوی حرکتی در روند درمان پیشنهاد می شود.