بازسازی مجدد در شکستگی های متافیز انتهایی استخوان های ساعد در کودکان به دنبال جااندازی اولیه

پیش شکستگی های دیستال متافیز استخوان های ساعد از شایع ترین شکستگی ها در بچه ها می باشد که اکثرا با جااندازی بسته و گچ بلند درمان می شوند؛ ولی درصدی از آنها در مراجعات بعدی دچار جابه جایی شده و نیاز به مداخله پیدا می کنند. عوامل تعیین کننده متعدد در این جابه جایی نقش دارند. هدف از این مطالعه تعیین علل و عوامل موثر بر این جابه جایی در بیماران بستری بود که از سال 1374 تا 1383 در یک مرکز درمانی تهران انجام شد.
این مطالعه به روش گذشته نگر انجام شد. 95 بیمار (18 دختر و 77 پسر) با میانگین سنی 5/10 سال (14-6) با شکستگی دیستال متافیز استخوان های ساعد که در بیمارستان شفایحیاییان بستری بودند و شکستگی آنها به روش بسته تحت بیهوشی عمومی جااندازی و گچ بلند دست گرفته شده بود مورد مطالعه قرار گرفتند. عکس پرتونگاری آنها بعد از جااندازی، یک هفته و 6 هفته بعد بررسی شد. میزان جابه جایی برحسب درجه در هر ویزیت اندازه گیری و با میزان دفورمیتی قابل قبول در آن سن مقایسه و تحلیل گردید.
نتایج نشان داد از مجموع 95 بیمار، پس از 6 هفته پیگیری، 29 بیمار دچار جابه جایی مجدد شدند (5/30 درصد). از این تعداد 20 نفر بالای 11 سال و 9 نفر زیر 11 سال بودند. 79 نفر شکستگی با جابه جایی کامل داشتند که 28 نفر از آنها دچار جابه جایی مجدد در پیگیری شده بودند، حال آنکه از 16 بیمار که در ابتدا جابه جایی کامل نداشتند فقط یک نفر در پیگیری دچار جابه جایی شده بود.
کودکان بالای 11 سال که با شکستگی دیستال متافیز رادیوس و اولنا مراجعه می کنند و جابه جایی کامل اولیه دارند، در معرض خطر جابه جایی به دنبال گچ گیری می باشند. جنس بیمار و آناتومیک ریداکشن عوامل تعیین کننده برای جابه جایی بعدی نیستند و فیکساسیون اضافی شبیه گذاشتن پین پس از جااندازی بسته احتمال این واقعه را کاهش می دهد.