روش تغییریافته کارگذاری بخش استخوانی گرافت در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو با پیچ اینترفرانس: مطالعه بیومکانیک بر روی مدل حیوانی استخوان گاو

پیش در این مطالعه روش تغییریافته تثبیت به روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» (Inlay) در بازسازی رباط متقاطع پشتی زانو را معرفی و مشخصات ساختاری تثبیت به روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» با تثبیت به روش جدید و تغییریافته مقایسه گردید. در روش تغییر یافته از پیچ اینترفرانس استفاده شد و عمل جراحی در حالت خوابیده (supine) که قابلیت اجرایی بهتری دارد و از احتمال بروز عوارض عصبی و عروقی حین عمل می کاهد، استفاده گردید.
40 زانوی گاو از 20 گاو سه ساله که وزن بین 200 الی 300 کیلو گرم داشتند جهت این مطالعه آماده شدند. استخوان های درشت نی به صورت جداگانه برای شبیه سازی تثبیت سمت درشت نی بازسازی رباط متقاطع پشتی با پیوند توبروزیته - تاندون پاتلار- کشکک مورد استفاده قرار گرفتند. سمت درشت نی پیوند در 20 مورد با پیچ اسفنجی و در 20 مورد دیگر با پیچ اینترفرانس در داخل تونلی مایل ثابت شدند. آزمون «کشش تاحدگسیختگی» (load-to-failure) در 10 نمونه از هر گروه، و آزمون «کشش دوره ای» (Cycling loading) برای نمونه های دیگر انجام شد. خصوصیات ساختاری هر گروه با آزمون های آماری مقایسه شدند.
در آزمون «کشش تاحدگسیختگی» تفاوت معنی داری در دو گروه وجود نداشت ولی میانگین افزایش طول پیوند در دور 1000تایی کشش در روش تغییریافته به طور معنی داری کمتر از روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» بود.
در این مطالعه، از نظر «کشش تاحدگسیختگی» بین دو روش تفاوت معنی داری وجود نداشت. حداکثر کشش در دو روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» و «روش تغییریافته» متفاوت بود ولی این تفاوت اندک از نظر آماری معنی دار نبود. بار حد انعطاف (yield load)، خشکی خطی (stiffness linear) و تغییر شکل در نقطه حد انعطاف نیز بین دو گروه یکسان بود. تنها تفاوت عمده بین دو روش، میزان افزایش طول در دورهای 1000 تایی کشش در روش تغییر یافته بود که به طور معنی داری از روش «جاگذاری در محفظه استخوانی» کمتر بود (01/0p=).