تعلل در درمان ترشح از زخم و سوء تغذیه بر نتایج تعویض مفصل موثر است

پیش عفونی شدن پروتز به دنبال ترشح طولانی زخم، پدیده شناخته شده است ولی مناسب ترین درمان ترشح زخم به خوبی مفهوم نگردیده است.
دریک مطالعه «هم گروهی» (کوهورت) گذشته نگر، پرونده 10325 بیمار با 11785 عمل جراحی تعویض مفصل هیپ یا زانو بررسی شدند و 300 بیمار (9/2%) دچار ترشح مزمن زخم (ترشح بیش از 48 ساعت) بعد از عمل جراحی مورد مطالعه قرار گرفتند. ترشح زخم 217 بیمار که از طریق درمان محل زخم و آنتی بیوتیک خوراکی درمان شدند، به صورت خودبه خود بین 2 تا 4 روز متوقف شد و باقی مانده بیماران که 83 نفر (28%) بودند به عمل جراحی دیگری نیاز پیدا کردند.
یک نوبت دبریدمان، منجر به توقف ترشح بدون عفونت متعاقب آن در 63 بیمار از 83 بیمار (76%) گردید، درحالی که 20 بیمار (24%) ترشح مداوم داشتند که تحت درمان های دیگر (دبریدمان های مکرر، درآوردن مفصل یا آنتی بیوتیک خوراکی بلندمدت) قرار گرفتند. زمان جراحی و وجود سوء تغذیه نتایج اولین دبریدمان را پیش بینی می نمود. تاخیر در جراحی و سوءتغذیه عواملی بودند که عدم موفقیت درمان را تعیین می کردند. از نظر سایر عوامل مورد مطالعه (عوامل جمعیت شناسی و جراحی)، بین گروه های درمانی موفق یا ناموفق تفاوتی وجود نداشت.
در بیمارانی که به طور متوسط 5 روز پس از شروع ترشح تحت عمل دبریدمان قرار می گیرند، نسبت به بیماران با تاخیر زمانی متوسط 10 روز دبریدمان، احتمال خلاصی از عفونت در یک سال بیشتر است. بیماران با سوء تغذیه احتمال بیشتری برای درگیری با عفونت عمقی داشته و نیاز به درمان هایی بیش از شستشو و دبریدمان دارند.