سه سوسازی: راهبردی برای نوآوری در پژوهش های آموزشی

سه سوسازی، راهبردی مناسب برای بهبود پژوهش و ارزشیابی است که ایده اولیه آن در دهه 1960 مطرح شد. در این رویکرد، تلفیقی از روش های مختلف کمی و کیفی در فرایند پژوهش به کار گرفته می شوند. به بیان کامل تر، روش های گوناگونی برای گردآوری داده ها، ارزشیابی و داوری بر روی داده ها، و بازنمایی یافته ها استفاده می شوند تا تبیین هایی منطقی و معتبرتر از پدیده یا مسئله پژوهشی به دست آید. سه سوسازی از تبیین های ناقص، سطحی، و ساده انگارانه جلوگیری می کند. چهار نوع شناخته شده آن عبارتند از؛ سه سوسازی داده ها، سه سوسازی محقق، سه سوسازی نظری، و سه سوسازی روش شناختی.
علاوه بر این، نوع دیگری از سه سوسازی بر مبنای اندیشه های آیزنر تبیین می شود که «سه سوسازی در بازنمایی یافته ها» نامیده شده است.