مقایسه استئوتومی والگوس با گوه باز پشت توبرکل و بالای توبرکل تی بیا در بیماران مبتلا به بدشکلی واروس زانو

پیش با وجود آنکه روش های جراحی رایج برای درمان ژنوواروم و برقراری آناتومی صحیح در زانوی مبتلا می توانند اهداف درمانی را تامین سازند ولی عوارض آن قابل توجه بوده و در بلند مدت مشکلات جدیدی را ایجاد می کنند. از جمله روش های جراحی جدید برای درمان اختلال واروس در مفصل زانو، جراحی استئوتومی گوه باز پشت توبرکل استخوان تی بیا Retrotubercle Medial Opening Wedge High Tibial Osteotomy (ROWHTO) است و هدف از انجام این مطالعه مقایسه نتایج دو روش جراحی ROWHTO و استئوتومی با گوه باز Medial Opening Wedge Osteotomy (MOWO) بود.
در یک مطالعه کارآزمایی بالینی شاهد دار، 72 بیمار مبتلا به اختلال واروس زانو که کاندید اصلاح ناهنجاری بودند و طی سال های 1385 تا 1387 به یک مرکز درمانی تهران مراجعه نمودند، به طور تصادفی در دو گروه جراحی ROWHTO (گروه مورد: 34 نفر) و گروه جراحی MOWO (گروه شاهد: 38 نفر) قرار گرفتند. بیماران دو گروه از نظر سن و جنس همتا شدند. موقعیت کشکک نسبت به توبرکل تی بیا و شیب بالای تی بیا قبل و بعد از جراحی در دو گروه مقایسه شدند. پایایی معیارهای اندازه گیری در یک مشاهده گر و مشاهده گران مختلف بررسی شد. میانگین زمان پیگیری 13 ماه (21-10 ماه) بود.
در گروه مورد، طول تاندون کشکک بعد از عمل جراحی تفاوت معنی داری نسبت به قبل از عمل نداشت (05/0p≥) در حالی که در گروه شاهد کاهش معنی داری دیده شد (05/0p<). شیب سطح مفصلی تی بیا بعد از عمل در گروه شاهد نسبت به قبل از عمل تفاوت معنی داری نشان داد در حالی که در گروه مورد این تفاوت معنی داری نبود. پایایی معیارهای اندازه گیری یک مشاهده گر و مشاهده گران از دقت خوبی برخوردار بود.
در یک زانوی مبتلا به ژنوواروم که فقط اصلاح در پلان کرونال بدون سایر عوارض اعم از پایین کشیده شدن کشکک و تغییر در زاویه Q و شیب بالای تی بیا مدنظر است، استئوتومی گوه باز در پشت توبرکل روش مناسب تری می باشد.