اثرات سطوح مختلف پرتوتابی گاما بر روند تجزیه پذیری پروتئین خام و نوع پروتئین عبوری د انه ذرت

به منظور تعیین اثرات پرتو گاما درد زهای 25، 50 و 75 کیلوگری بر روند تجزیه پذیری پروتئین خام و تعیین نوع پروتئین عبوری د انه ذرت در شکمبه گاو، آزمایشی با تلفیق روش کیسه های نایلونی و تکنیک الکتروفورز ژل پلی آکریلامید (SDS-PAGE) انجام شد. آزمایش های مربوط به تعیین تجزیه پذیری و قابلیت هضم پروتئین خام با استفاده از چهار راس گاو ماده هلشتاین غیرشیرد ه مجهز به فیستولای شکمبه و کانولای دوازد هه انجام شد. مقدار 5 گرم نمونه د انه ذرت عمل آوری نشده یا پرتوتابی شده به مد ت صفر، 2، 4، 6، 8، 12، 16، 24 و 48 ساعت در دو تکرار برای هر زمان در شکمبه هر گاو انکوباسیون شد. با استفاده از رابطه غیرخطی، فراسنجه های مختلف تجزیه پذیری و تجزیه پذیری موثر پروتئین خام محاسبه گردید. از مقایسات متعامد 1 برای مشخص کردن روابط خطی، درجه دوم و درجه سوم بین میانگین ها استفاده شد. پرتو گاما اثر کاهشی خطی(001/ 0>p) در بخش سریع تجزیه، اثر درجه سوم(01/ 0>p) بر بخش کند تجزیه و اثر کاهشی خطی(001/ 0>p) بر تجزیه پذیری موثر پروتئین خام داشت. نتایج الکتروفورز نشان د اد که درد انه ذرت عمل آوری نشده دو زیر واحد پروتئین زئین تا ساعت 48 انکوباسیون در کیسه های نایلونی باقی می ماند و بخش عمد ه پروتئین عبوری را تشکیل می د هد. در زمان صفر انکوباسیون، بخش عمد ه پروتئین های آلبومین و گلوبولین درد انه ذرت عمل آوری نشده ناپد ید، ولی درد انه پرتوتابی شده با د زهای مختلف تا زمان های انتهایی انکوباسیون مشاهده شد ند. درد انه ذرت پرتوتابی شد ه، بخش عمد ه پروتئین عبوری گلوبولین و دو زیرواحد زئین بود. پرتو گاما سبب افزایش قابلیت هضم پروتئین خام د انه ذرت شد و با افزایش د ز، قابلیت هضم آن افزایش خطی یافت. نتایج این پژوهش نشان د اد که می توان از پرتو گاما برای عمل آوری د انه ذرت و کاهش تجزیه پذیری پروتئین خام و افزایش پروتئین عبوری قابل هضم آن استفاده کرد.