اثر متیل پردنیزولون بر ضرب العجل درمانی هیپوترمی سیستمیک در درمان ضایعه تروماتیک تجربی خفیف نخاع در رت

مطالعات متعددی اثر نوروپروکتیو هیپوترمی را در درمان ضایعات نخاع نشان داده اند، ولی اثر هیپوترمی تاخیری هنوز مشخص نشده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر متیل پردنیزولون بر ضرب العجل درمانی(Therapeutic Window)هیپوترمی در ضایعه تجربی نخاع در رت (موش صحرایی) با استفاده از شمارش سلول های چند هسته ای(PMN) در محل ضایعه می باشد.
در این مطالعه تجربی، بیست وچهار موش صحرایی (300-260 گرم) در6 گروه 4 تایی قرار گرفتند: 1(گروه لامینکتومی)، 2(گروه ضایعه نخاعی)، 3(گروه ضایعه نخاعی + متیل پردنیزولون)، 4 (گروه ضایعه نخاعی + هیپوترمی زودرس)، 5 (گروه ضایعه نخاعی + هیپوترمی تاخیری) و 6 (گروه ضایعه نخاعی + هیپوترمی تاخیری + متیل پردنیزولون). ضایعه نخاعی توسط روش پرتاب وزنه(Weight drop) در ناحیه T9 حیوانات که تحت بیهوشی بودند، انجام شد. نمونه نخاع 7ساعت بعد از لامینکتومی جدا و تعداد سلول های چند هسته ای توسط میکروسکوپ نوری شمارش شدند. نتایج به روش آنالیز واریانس یک طرفه (One-way ANOVA) بررسی شدند.
هیپوترمی زودرس و متیل پردنیزولون به صورت واضح تعداد سلول های چند هسته ای های انفیلتره شده به دنبال ضایعه نخاع را کم کردند، ولی هیپوترمی تاخیری نتوانست تاثیر واضح داشته باشد. در گروه هیپوترمی تاخیری + متیل پردنیزولون (گروه 6)هر چند تعداد سلول های چند هسته ای کم شدند، ولی به نظر می رسید این نتیجه به واسطه متیل پردنیزولون بوده و هیپوترمی تاخیری تاثیر نداشته است.
متیل پردنیزولون نمی تواند Therapeutic window هیپوترمی متوسط سیستمیک را برای درمان ضایعه نخاعی خفیف در موش صحرایی افزایش دهد.