تاثیر ژل پلاکتی در درمان زخم پای دیابتی

سابقه و هدف مشکل اصلی در مراقبت از بیماران دیابتی، زخم پای دیابتی می باشد که یکی از مهم ترین عوارض دیابت است. این زخم در اغلب موارد به درمان های معمول پاسخ نداده و منجر به قطع عضو می شود. به علاوه هزینه زیادی بر بیمار و نظام سلامت تحمیل می کند. هدف از این مطالعه، تعیین تاثیر ژل پلاکتی در درمان زخم پای دیابتی بود.
مواد و روش ها در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 70 بیمار مبتلا به زخم پای دیابتی به صورت تصادفی و بر اساس درجه بندی زخم از نظر عروقی و نوروپاتی، انتخاب شدند. 35 نفر تحت درمان با ژل پلاکتی و 35 نفر تحت درمان روتین قرار گرفتند. هر دو گروه در مدت بستری آنتی بیوتیک وریدی(مترونیدازول و سفتریاکسون) دریافت می نمودند. بیماران به مدت سه هفته ارزیابی شدند. اساس پاسخ به درمان، تشکیل نسج گرانولاسیون قابل مشاهده و آماده گرافت و یا اپیتلیزاسیون بود. تجزیه و تحلیل یافته ها با استفاده از آزمون های فیشر و t انجام شد.
یافته ها موردی از آمپوتاسیون در گروه درمان با ژل پلاکتی مشاهده نشد. در بیماران گروه کنترل، زخم پا در 6 بیمار منجر به آمپوتاسیون اندام شد. مدت زمان بستری در گروه درمانی 6/1 ± 5 روز و در گروه کنترل 6/3 ± 11 روز بود(001/0 p<).
نتیجه گیری ژل پلاکتی می تواند به عنوان یک روش جایگزین در درمان زخم پای دیابتی به کار رود. با استفاده از ژل پلاکتی، می توان انتظار داشت بیشتر زخم های دیابتی ترمیم یافته و از قطع عضو پیشگیری شود.