مقایسه ی اثر تامسولوسین و ایندومتاسین در دفع سنگ های حالب تحتانی

مقدمهسنگ های ادراری از جمله بیماری های شایع اورولوژی است. یکی از محل های شایع، توقف سنگ در حالب تحتانی است. از جمله درمان های معمول در این بیماران صبر و انتظار بین 6-1 هفته است. در حالب دیستال و تریگون مثانه رسپتورهای آلفا وجود دارند که می توان با مهار آن ها اسپاسم حالب را رفع کرده و دفع سنگ را تسریع نمود. ایندومتاسین مهارکننده ی قوی سیکلواکسیژناز و دارای خواص ضد درد به غیر از اثرات ضد التهابی بوده و به عنوان یک درمان استاندارد در سنگ حالب شناخته شده است.
هدفتعیین اثر بخشی آلفا – بلوکر(تامسولوسین) در دفع سنگ های حالب تحتانی و مقایسه ی آن با ایندومتاسینمواد و روش هاتعداد 85 بیمار در مدت یک سال با تشخیص سنگ حالب مراجعه کننده به بیمارستان های 22 بهمن و آریا به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه تحت درمان با تامسولوسین (4/0 میلی گرم روزانه) به علاوه شیاف ایندومتاسین در صورت درد قرار گرفتند و به گروه دیگر فقط ایندومتاسین در صورت درد تجویز گردید. دو هفته پس از تجویز دارو بیماران مجددا با رادیوگرافی ساده ی شکم و سونوگرافی کلیه ها و مجاری ادراری از لحاظ وجود سنگ کنترل شدند و سپس نتایج به دست آمده از این دو گروه را به وسیله ی آزمون های آماری با هم مقایسه کردیم.
نتایجگروه مورد (تامسولوسین) شامل 46 نفر و گروه شاهد (ایندومتاسین) شامل 39 نفر بودند. اکثر این بیماران دارای سنگ حالب تحتانی بودند. در گروه مورد 32 نفر دفع سنگ داشتند و 14 نفر عدم دفع سنگ و در گروه شاهد 22 نفر دفع سنگ داشتند و 17 نفر بدون دفع سنگ بودند. نتیجه ی آزمون X2حاکی از آن بود که دو گروه از نظر دفع سنگ و پیش آگهی تفاوت آماری معنی داری ندارند (209/0= P) مقایسه ی میانگین زمان دفع سنگ از زمان شروع دارو در گروه مورد 14/3 ± 34/4 روز و در گروه شاهد 55/3 ± 23/4 روز بود که مقایسه ی میانگین دو گروه اختلاف آماری واضحی نشان نداد (872/0=P).
نتیجه گیرینگارندگان این مقاله تجویز تامسولوسین را به عنوان داروی کمکی در دفع سنگ حالب تحتانی بدون در نظر گرفتن اندازه سنگ و سن بیمار توصیه نمی کنند.