اثر ریکاوری فعال بر غلظت اینترلوکین های6، 8، 10 و کراتین کیناز سرم پس از ورزش برون گرای شدید در دختران فعال

هدف از این مطالعه بررسی اثر انواع ریکاوری فعال و غیرفعال بر اینترلوکین های 6، 8 و 10 (IL-6، IL-8،IL-10) و کراتین کیناز (CK) سرم متعاقب یک وهله ورزش برون گرای شدید روی نوارگردان بود.

28 دانشجوی دختر رشته ی تربیت بدنی (میانگین سن 99/1±8/23 سال، قد 61/5±03/164 سانتی متر، توده ی بدن 23/8±21/58 کیلوگرم و درصد چربی86/4 ± 18/27 درصد) به صورت تصادفی در دو گروه ریکاوری فعال و غیرفعال قرار گرفتند. فعالیت بدنی شامل 30 دقیقه دویدن روی نوار گردان با شدت 80 تا 85% ضربان قلب بیشینه (MHR) (شیب 5- درصد) بود که در گروه ریکاوری فعال (AR) با 15 دقیقه دویدن با 50 تا 60% MHR روی نوار گردان و در گروه ریکاوری غیرفعال (PA) به شکل نشستن دنبال شد. پیش، بلافاصله پس از فعالیت و پس از ریکاوری نمونه ی خونی از آزمودنی ها برای اندازه گیری غلظت های اینترلوکین های 6، 8 و 10 و CK گرفته شد.

هر دو گروه افزایش در سطوح سیتوکین ها را پس از ورزش و ریکاوری نشان دادند. تنها IL-10 پس از ورزش کاهش یافت. سطح سرمی IL-6 پس از ریکاوری در گروه AR بالاتر بود. هم چنین تفاوت معنی داری بین دو گروه در سطح سرمی IL-8 و IL-10 پس از ریکاوری مشاهده شد.

به نظر می رسد که افزایش سطح سرمی سیتوکین ها پس از ورزش ناشی از آسیبب عضلانی نیست. بنابراین، افزایش سیتوکین ها بعد از ریکاوری فعال احتمالا به دلیل اثر ضد التهابی آن ها است.