قرآن و جامعه پذیری

انسان موجودی است اجتماعی، به دلیل این ویژگی ها که در فرایند جامعه پذیری و اجتماعی شدن به آن می رسد، از موجودات دیگر متمایز است. از این رو، جامعه پذیری نقطه اتصال علوم مختلف انسانی و اجتماعی است و آگاهی از آن منوط بر آن است که مفهوم آن در این مجموعه از علوم انسانی دنبال شود.
بنابر مفهوم جامعه پذیری، انسان ها آموزه های اجتماعی خود را از محیط گرفته و در فرایند جامعه پذیری می کوشند خود را همانند جمع سازند؛ هرچند این فرایند، رابطه ای دوسویه است و کنش گران با محیط در تاثیر و تاثر متقابل اند. این مقاله با رویکرد نظری و تحلیلی، و با کنکاش در آیات قرآنی می کوشد تا نشان دهد قرآن کریم ضمن احترام به جماعت انسان ها، همگان را به پذیرش همه آموزه های اجتماعی فرانمی خواند، بلکه سرپیچی از آموزه های ناسازگار با اسلام را مطلوب می شمارد. بنابراین، در نگاه قرآن، اجتماعی شدن در گروه های مؤمنانی که هنجارها و ارزش گذاری های خود را بر پایه ارزش های اسلام بنا می کنند، محترم است، نه در هر گروه و اجتماعی.