تاثیر آویلامایسین و پروبیوتیک بر رشد جبرانی جوجه های گوشتی متعاقب تغذیه با یک جیره کم تراکم

آزمایشی به منظور بررسی آثار آویلامایسین و پروبیوتیک بر رشد جبرانی جوجه های گوشتی متعاقب تغذیه با یک جیره کم تراکم انجام گرفت. در این آزمایش، 300 قطعه جوجه گوشتی (هیبرید راس 308) در قالب طرح کاملا تصادفی به 4 تیمار حاوی 5 تکرار اختصاص 20 درصد پروتئین مطابق با / یافتند. در تیمار شاهد جوجه ها با جیره ای حاوی 2900 کیلوکالری در کیلوگرم انرژی قابل سوخت و ساز و 8 تغذیه شدند. در تیمار کم تر اکم، جوجه ها از 7 تا 21 روزگی با جیر های حاوی 2700 کیلوکالری در کیلوگرم انرژی قابل NRC توصیه 10 آویلامایسین دریافت نمودند و ppm، 19 درصد پروتئین تغذیه شدند. در تیمار سوم جوجه ها در دوره رشد جبرانی / سوخت و ساز و 4 (P< 0/ 100 پروبیوتیک دریافت کردند. رقیق سازی جیره در دوره آغازین، باعث کاهش معنی دار (05 ppm، در تیمار چهارم طی این مدت میزان اضافه وزن گردید. در پایان دوره پرورش (49 روزگی)، بیشترین وزن بدن به گروه تیمار شده با آویلامایسین اختصاص داشت، هر چند اختلاف این گروه با گروه شاهد از لحاظ آماری معنی دار نبود. البته این اختلاف با گروه تغذیه شده با پروبیوتیک و گروه دوم (گروه بود. در کل دوره پرورش (7 تا 49 روزگی) بین گروه های مختلف (P< 0/ بدون هر نوع محرک رشد)، از لحاظ آماری معنی دار (05 آزمایشی، اختلاف معنی داری از نظر مصرف خوراک وجود ند اشت. گروه تیمار شده با آویلامایسین، ضریب تبدیل بهتری نسبت به سایر گروه های آزمایشی داشت که تفاوت آن با گروه دوم (بدون محرک رشد) و گروه چهارم (دریافت کننده پروبیوتیک) از لحاظ آماری، از سایر گروه های آزمایشی بیشتر بود. به طور (P>0/ بود. درصد چربی محوطه بطنی گروه شاهد، به لحاظ عددی (05 (P< 0/ معنی دار(05 کلی، آویلامایسین موجب افزایش معنی دار اضافه وزن در دوره رشد جبرانی گردید.