دانش بومی بهداشت خاک و توان بخشی زمین در ایران

فرایند سریع صنعتی شدن در نیمه دوم قرن بیستم، بیشترین آسیب را به بخش کشاورزی وارد آورد. گفتنی است که در این فرایند، سهم عمده ای از آسیب نصیب کشورهای جهان سوم شد. زیرا روش های بومی، کهن، سازگار با محیط و آزمون پس داده خود را رها کرده و به استفاده از الگوهای وارداتی کاشت، داشت و برداشت بدون هیچ گونه تناسبی با محیط خود روی آورده بودند؛ که این جابجایی کاهش بازده تولید در بلند مدت، فرسایش خاک و تخریب شدید محیط زیست را به همراه داشت. در نهایت در دهه های پایانی قرن بیستم راهکاری برای حل این ناهماهنگی و مشکل پیشنهاد شد. راهکار عبارت بود ازاهمیت به دانش بومی و تلاش در تلفیق آن با دانش رسمی. اثر حاضربه این موضوع پرداخته است که کشاورزان ایرانی از چه شیوه ها و روش هایی استفاده کرده اند که در این مدت طولانی چند هزار ساله، زمین های کشاورزی را از باردهی و توان نینداخته اند؟ در حالی که در چند دهه گذشته، چه در ایران و چه در غرب، با شیوه های مدرن کشاورزی و به ویژه با کودهای شیمیایی، میلیون ها هکتار زمین دایر کشاورزی، بایر و رها شده است.