تاثیر برقراری ارتباط پرستار با بیمار بر میزان اضطراب افسردگی و استرس بیماران بخش اورژانس

تعامل پرستار – بیمار در سازمان های بهداشتی – درمانی بویژه در بخش های فوریتی حایز اهمیت است. این مطالعه با هدف بررسی میزان اثربخشی ارتباط پرستار-بیمار در کاهش حالات هیجانی (اضطراب، استرس، و افسردگی) بیماران بخش اورژانس انجام شد.
این پژوهش نیمه تجربی در بخش اورژانس یکی از بیمارستان های شهر تهران انجام گردید. نمونه پژوهش شامل دو گروه آزمون وشاهد (هر یک 150 بیمار). در گروه آزمون پرستاران از آموزش نحوه ارتباط با بیمار برخوردار بوده در حالیکه برای گروه شاهد پرستاران از این آموزش محروم بودند. گروه اول شامل 150 بیمار پذیرش شده در اورژانس می باشد که روی آنها مقیاس اضطراب، استرس و افسردگی اجرا شد. گروه دوم شامل 150 بیمار پذیرش شده در بخش اورژانس می یاشد که در تعامل با آنها پرستاران از آموزش نحوه ارتباط با بیمار بهره گرفته بودند. مطالعه در سال 1378با روش نمونه گیری در دسترس انجام گردید.
میانگین سنی کل بیماران 9/52 سال بود. در گروه شاهد 7/20درصد دارای افسردگی شدید، 6/24درصد اضطراب شدید، و 3/41درصددارای استرس شدید بودند. در گروه آزمون 1/22درصد افسردگی شدید، 3/20درصد اضطراب شدید، و 6/35درصددارای استرس شدید بودند.
نتایج نشان داد که بطور کلی میزان استرس، اضطراب و افسردگی بیماران اورژانس زیاد می باشد. اجرای نحوه ارتباط با بیمار موجب کاهش میزان استرس، اضطراب و افسردگی گردید. بنظر می رسد برنامه های آموزش مهارت های ارتباطی برای پرستاران حایز اهمیت بوده و به علاوه این آموزش برای سایر اعضای تیم درمانی در کاهش حالات هیجانی اثر بخشی معناداری به همراه دارند.