بررسی شکستگی های جوش نخورده تیبیا با استفاده از کونچر بعد از ریم کردن کانال داخل استخوان

جوش نخوردن شکستگی تیبیا یکی از عوارض مهم ارتوپدی است. در این تحقیق 20 بیمار که با استفاده از متد کونچر و ریم تحت درمان جوش نخوردگی استخوان تیبیا قرار گرفته بودند، بررسی گردیدند. این شکستگی ها بطور اولیه، با روش های بسته (گچ گیری، گچ گیری و میخ) و جراحی (گذاشتن پیچ و پلاک، “DCP” Dynamic Compression Plate، کونچر و فیکساتور خارجی) تحت درمان قرار گرفته بودند که بعد از درمان اولیه هیچ گونه علایمی از جوش نخوردن مشاهده نشد. نهایتا بیماران تحت جراحی کونچرگذاری و ریم کردن قرار گرفتند. عمل جراحی در تمام موارد برروی تخت شکستگی انجام شد. زانو در وضعیت 100-90 درجه قرار گرفت و برشی طولی ازقطب تحتانی استخوان کشکک (پاتلا) بطرف توبرکول تیبیا درست از وسط لیگامان پاتلا ایجاد گردید. لیگامان فوق بطرف داخل (Medial) و خارج (Lateral) کشیده شد و بدینوسیله مدخل میله گذاری مشخص گردید.
در تمامی موارد جهت بیماران استئوتومی و یا رزکسیون فبیولا (حداقل بطول 2 سانتی متر) انجام گرفت. همچنین تمامی بیماران با استفاده از ستیغ ایلیاک (iliac crest) یا انتهای پروگزیمال تیبیا تحت پیوند (graft) استخوانی قرار گرفتند. کونچر مورد استفاده در تمامی بیماران کونچر استاندارد تیبیا بود. میانگین زمان مراجعه از ترومای اولیه تا جراحی جهت کونچر 1/10 ماه بود. مدت زمان لازم برای جوش خوردن (متوسط زمان بهبودی) 9/7 ماه بود. عوارض بعد از عمل فقط شامل 1 مورد (5%) شکستگی کونچر بود که بدون تعویض کونچر، گچ گیری انجام شد و در نهایت استخوان جوش خورد. عمل کونچرگذاری در این مطالعه موفقیتی در حدود 95% داشت و این رقم با میزان 96% در مطالعات آمریکا قابل مقایسه است. با توجه به این مطلب که مورد عارضه دار نیز در نهایت با موفقیت درمان شد و جوش خوردگی لازم حاصل گردید، می توان میزان موفقیت را حتی از این رقم نیز بالاتر قلمداد نمود.