اثر مصرف خوراکی کنگر فرنگی بر یادگیری و حافظه موش صحرایی دیابتی

دیابت قندی در دراز مدت از راه های مختلف از جمله تشدید روند استرس اکسیداتیو با اختلالاتی در یادگیری، حافظه و شناخت در جامعه انسانی و حیوانات آزمایشگاهی همراه است. با توجه به وجود شواهدی مبنی بر اثر ضددیابتی کنگر فرنگی و اثرات آنتی اکسیدانتی گیاه، اثر تجویز خوراکی و درازمدت این گیاه بر یادگیری و حافظه در موشهای صحرایی دیابتی مورد بررسی قرار گرفت.
موشهای صحرایی ماده به چهار گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با کنگر فرنگی، دیابتی و دیابتی تحت درمان با کنگر فرنگی تقسیم شدند. دو گروه تحت تیمار نیز از غذای موش حاوی گیاه به مدت 6 هفته بدون محدودیت استفاده نمودند. برای دیابتی نمودن موشها از استرپتوزوتوسین به فرم تک دوز و داخل صفاقی به میزان 60 میلی گرم بر کیلوگرم وزن حیوان استفاده گردید. بعلاوه، برای بررسی حافظه و یادگیری حیوانات، میزان عملکرد از نظر تاخیر اولیه و تاخیر در حین عبور در آزمون اجتنابی غیرفعال و درصد رفتار تناوب با استفاده از ماز Y در پایان کار تعیین گردید.
در موشهای دیابتی و دیابتی و کنترل تحت تیمار با گیاه هیچگونه تغییر معنی داری در مورد تاخیر اولیه در مقایسه با گروه کنترل بدست نیامد. همچنین، کاهش معنی دار تاخیر در حین عبور در موشهای دیابتی (01/0p<) و کنترل تحت تیمار (05/0p<) و کاهش غیرمعنی دار این پارامتر در گروه دیابتی تحت تیمار در پایان کار مشاهده گردید و تفاوت موجود بین دو گروه دیابتی و دیابتی تحت تیمار از نظر آماری معنی دار بود (05/0p<). همچنین، درصد تناوب نیز در حیوانات دیابتی و دیابتی تحت تیمار بطور معنی دار کمتر از گروه کنترل بود (01/0p< و 05/0p<)، هر چند این پارامتر در گروه دیابتی تحت تیمار با گیاه بطور غیرمعنی دار بیشتر از گروه دیابتی بود. بعلاوه، تجویز گیاه به گروه کنترل نیز تغییر معنی دار این پارامتر را در مقایسه با گروه کنترل بدنبال نداشت.
هر چند تجویز خوراکی کنگر فرنگی موجب تقویت توانایی نگهداری اطلاعات در انبار حافظه و به یادآوری آنها در حیوانات دیابتی می شود، ولی بر حافظه فضائی حیوانات دیابتی در آزمون Y تاثیری ندارد. انجام سایر آزمونهای حافظه فضائی نظیر ماز شعاعی هشت پر و ماز آبی موریس در مورد اثر بخشی گیاه در رابطه با حافظه فضائی در مطالعات آینده توصیه می شود.