عملکرد پروار و ترکیب لاشه بره های قزل و مهربان و آمیخته های آنها

اثر آمیخته گری بر صفات رشد و ترکیب لاشه بره های آمیخته قزل و مهربان با استفاده از 162 راس از بره های نر خالص و بره های حاصل از تلاقی های دو جانبه ی نژادهای مذکور در دو سال متوالی بررسی شد. چهار گروه ژنتیکی شامل بره های خالص مهربان، خالص قزل، آمیخته های نر قزل×ماده مهربان و نر مهربان×ماده قزل بودند. پرواربندی به صورت تلفیقی از چرای آزاد از پس چر مزارع گندم، جو، یونجه و تغذیه با کنسانتره به مدت 84 روز انجام شد. آمیخته گری تاثیر معنی داری بر افزایش وزن روزانه، درصد لاشه و برخی از اجزا لاشه داشت (P<0.01). میانگین حداقل مربعات افزایش وزن روزانه در بره های آمیخته حاصل از نر قزل×ماده مهربان بالاترین (5/256 گرم در روز) و در بره های خالص مهربان پایین ترین (0/222 گرم در روز) بود. وزن کل دنبه و درصد آن در چهار گروه ژنتیکی تفاوت معنی داری نداشت. مجموع چربی دور کلیه، قلب، روده و محوطه شکمی در آمیخته ها به طور معنی داری بالاتر از مهربان خالص بود (P<0.05) اما درصد چربی داخلی نسبت به وزن لاشه در بین گروه ها، تفاوت معنی داری نداشت. اثر نژاد (P<0.05) و سن شروع پروار (P<0.01) بر وزن ران معنی دار بود. تاثیر آمیخته گری بر درصد ران و راسته، وزن و درصد سردست، درصد پیش سینه و قلوه گاه معنی دار نبود. اثر ژنوتیپ بر سطح مقطع راسته معنی دار (P<0.05) و در مهربان خالص کمترین و در آمیخته های حاصل از قوچ مهربان×میش قزل بالاترین بود. درصد ماده خشک، پروتئین و چربی لاشه در بین گروه ها تفاوت معنی داری نداشت. اثر متقابل ژنوتیپ×سال برای هیچکدام از صفات معنی دار نبود.