سیاست خارجی و امنیت سلامت بین المللی

بهداشت عمومی طی سال های اخیر جایگاه خود را به عنوان یکی از نگرانی هایی که سیاست خارجی باید به آن بپردازد، تثبیت کرده است. رهبران سیاسی به نحو فزاینده ای نسبت به موضوعات مربوط به بهداشت عمومی توجه نشان می دهند و شمار نشست هایی که طی آن دیپلمات ها و کارشناسان بهداشت عمومی برای نیل به هدفی واحد با هم مشارکت می کنند، رو به فزونی دارد. اگرچه این همگرایی قطعا امکاناتی را برای هر دو حوزه و فرصت هایی را برای توجه جدی تر و تخصیص منابع بیشتر جهت تامین نیازها در حوزه بهداشت عمومی فراهم ساخته، اما دخالت سیاست خارجی که مبتنی بر منافع ملی است، در حوزه بهداشت عمومی که باید پیگیر ارزش های انسانی و مستقل از منافع سیاسی و امنیتی باشد، توام با نگرانی هایی نیز بوده است. هدف این نوشته در درجه اول معرفی مباحث مربوطه طی سال های اخیر به طور فشرده و سپس بررسی تعامل بین سیاست خارجی و بهداشت عمومی و میزان همکاری ها و تعارضات بین این دو حوزه است. این بررسی بر آن است که صرف نظر از برخی ابهامات و بعضی تلاش ها برای کشاندن بهداشت عمومی به مسیری هم سو با منافع ملی برخی از کشورها، می توان همگرایی بین سلامت عمومی و سیاست خارجی را در جهت بهبود شرایط بهداشتی در سطوح ملی و بین المللی و بیش و کم به سود همه کشورها دانست. هدف دیگر، جلب توجه سیاست گذاران ایرانی در هر دو حوزه بهداشت عمومی و سیاست خارجی به تحولات اخیر و تاکید بر لزوم روزآمد کردن نگرش و عمل در این زمینه است.