مقایسه میزان عملکرد و خودایمنی تیروئید در زنان باردار مبتلا و غیرمبتلا به گواتر

اثرات زیانبار بیماری های تیروئید در دوران بارداری روی سیر بارداری و رشد جنین به اثبات رسیده است. بیماری های خودایمنی تحت بالینی تیروئید می توانند منجر به دو برابر شدن شانس زایمان زودرس، سقط و نیز تیروئیدیت پس از زایمان شوند. این مطالعه به منظور مقایسه میزان عملکرد و خودایمنی تیروئید در زنان باردار مبتلا و غیرمبتلا به گواتر انجام شد.
این مطالعه مورد شاهدی روی 100 زن باردار مبتلا به گواتر (گروه مورد) و 100 زن باردار غیرمبتلا به گواتر (گروه شاهد) مراجعه کننده به درمانگاه مرکز آموزشی درمانی دزیانی گرگان طی تابستان 1384 انجام شد. از هر زن 5 میلی لیتر خون برای تعیین مقادیر هورمون های تیروئیدی (T3، T4، TSH، T3RUP) و آنتی بادی های ضدتیروئید (Anti TG، Anti TPO) گرفته شد. هورمون های تیروئیدی به روش IRMA و آنتی بادی ها با روش الیزا اندازه گیری شدند.
از 100 زن باردار مبتلا به گواتر 34 درصد اندازه تیروئید حدود سه برابر طبیعی و 66 درصد اندازه تیروئید حدود دو برابر طبیعی داشتند. Anti TPO در 36 درصد زنان باردار مبتلا به گواتر و در 16 درصد زنان غیرمبتلا به گواتر بالاتر از حد طبیعی بود. Anti TG در 9 درصد از زنان باردار مبتلا به گواتر و 4 درصد زنان غیر مبتلا به گواتر از حد طبیعی بالاتر بود. میانگین TSH در گروه مورد و شاهد در محدوده طبیعی و به ترتیب microU/ml 1.81+-1.33 و microU/ml 1.84+-1.4 بود. میانگین غلظت Anti TPO و Anti TG در گروه مورد U/ml 373.91+-197.37 و U/ml 248.8+-70.59 و در گروه شاهد U/ml 79.52+-63.97 و U/ml 248.8+-70.59 تعیین شد.
با توجه به مشاهده اختلالات عملکرد و اتوایمونیته تیروئید در 20درصد جمعیت سالم مورد مطالعه و در 45درصد افراد مبتلا به گواتر، بهتر است که بررسی عملکرد و آنتی بادی های ضدتیروئید در تمامی زنان باردار سالم، بدون علامت و مبتلا به گواتر برای جلوگیری از عوارض جنینی مادری انجام شود.