مقایسه سطح سرمی یون منیزیوم در بیماران ضربه سر و صدمه به اندام، در بخش مراقبت ویژه

اختلالات‌ الکترولیتی‌ در بیماران‌ بستری‌ در بخش‌ مراقبت‌های‌ ویژه شایع می باشد‌ و منیزیوم‌ یکی‌ از مهمترین‌ یونهایی‌ است‌ که‌ اختلال‌ آن‌ موجب‌ بی‌ثباتی‌ همودینامیک‌، اختلال‌ عملکردقلب‌ و عروق‌ ، ضعف‌ عضلانی‌ ، تشنج‌ ، شکست‌ در جدا سازی‌ بیمار از حمایت‌ تنفسی‌ و تغییر میزان‌ سایریونهای‌ با اهمیت‌ می‌شود. زمان‌ شروع‌ اختلالات‌ سطح‌ سرمی‌ منیزیوم‌ پس‌ از صدمات‌ و تاثیر نوع‌ صدمات‌ بر این‌ تغییرات‌ درمقاله‌ حاضر مورد بررسی‌ قرار گرفته‌ است‌.

در این‌ مطالعه توصیفی ‌ تحلیلی‌ سطح‌ سرمی‌ یون‌ منیزیوم‌ بیماران‌ ضربه‌ سر با بیماران‌ صدمه‌ به‌ اندام‌ درهنگام‌ ورود به‌ بخش‌ مراقبت‌ ویژه‌ در سال‌ 1380 مقایسه‌ گردید . مواد و روش‌ها: نمونه ‌ها شامل‌ 30 بیمار ضربه‌ سر و 30 بیمار دچار ترومای‌ اندام‌ بستری‌ شده‌ در بخش‌ مراقبت‌ویژه‌ پس‌ از 24 ساعت‌ اقامت‌ در اورژانس‌ بودند، دو گروه‌ سابقه‌ بیماری‌ زمینه‌ای‌ نداشتند و سابقه‌ مصرف‌دارو را نیز نداشتند و از نظر جنس‌ مشابه‌ بودند. روش اندازه گیری منیزیوم Calorimetric Spectrophotometry بود و با ماده Xylidylblue انجام می گرفت .آزمون آماری مورد استفاده T – student و تست دقیق فیشر بود در زمان‌ ورود به‌ بخش‌ مراقبت‌ ویژه‌ از بیمار نمونه‌ خون‌ جهت‌ بررسی‌ سطح‌ سرمی‌ یون‌ منیزیوم‌گرفته‌ شد.

نتایج‌ حاصل‌ نشان‌ داد که‌ میانگین‌ سطح‌ سرمی‌ Mg در گروه‌ ضربه‌ سر meq / L 19/0 ‏± 84/1 ودر گروه‌ صدمه به اندام‌meq/L 29/0 ±23/2 بود و اختلاف‌ سطح‌ منیزیوم‌ دو گروه‌ از نظر آماری‌ تفاوت‌معنی‌دار داشت‌ (P< 0.02)، لذا در مقایسه‌ با صدمه به اندام‌ در بیماران‌ ضربه‌ سر کاهش‌ منیزیوم‌ سرم‌ زودترو شدیدتر اتفاق‌ می‌افتاد. ‌

نتیجه نهایی این که یون منیزیوم ‌ در ساعات‌ اولیه‌ ورود بیماران به بخش‌ مراقبت های ویژه‌ باید مد نظرقرار گیرد و به‌ اصلاح‌ به‌ موقع‌ آن‌ توجه‌ گردد.