مقایسه طول مدت بستری و عوارض درمان سندرم استیونس جانسون با استروئید سیستمیک با درمان حمایتی

‌سندرم استیونس جانسون یک بیماری پوستی - مخاطی حاد‌، خطیر‌، و خودبخود محدود شونده با مورتالیتی و موربیدیتی قابل توجه می‌باشد که درمان اختصاصی آن با استرویید سیستمیک در چهار دهه گذشته مورد بحث بوده است.‌ هدف از این مطالعه مقایسه طول مدت بستری و عوارض مشاهده شده در بین بیماران درمان شده با استرویید سیستمیک و بیماران تحت درمان حمایتی بوده است. ‌این مطالعه بصورت توصیفی - مقایسه ای بر روی 40 بیمار مبتلا به سندرم استیونس جانسون (SJS) بستری شده در بخش پوست بیمارستان رازی رشت (تنها مرکز ارجاع بیماران درماتولوژی در استان گیلان در یک دوره 6 ساله (1379 - 1373) انجام شده است . بیماران با معیارهای زیر در این مطالعه قرار گرفته‌اند: ‌1 - ابتلاء متوسط تا شدید حداقل یک ناحیه مخاطی 2- ابتلاء گسترده پوست (میانگین 50٪ سطح پوست) توسط ضایعات منطبق با اریتم مولتی فرم بیماران یک گروه تحت درمان با درمانهای حمایتی - علامتی و استرویید سیستمی (پردنیزولون‌ mg /kg / day 1-5/0، متوسط 33 میلی‌گرم در روز) و گروه دیگر فقط تحت درمانهای حمایتی و علامتی قرار گرفته‌اند.‌ متوسط طول مدت بستری در گروه تحت درمان حمایتی 25/13 روز و در گروه تحت درمان با استرویید سیستمیک 9/05 روز بوده است 045/0>P) در گروه استرویید، 5 بیمار دچار عارضه شدند در حالی که در گروه حمایتی 8 بیمار دچار عارضه.‌‌شدند. که تفاوت معنی داری از نظر آماری مشاهده نشد .اگر استرویید سیستمیک زود هنگام (متوسط 3 روز از شروع راش پوستی) و با دوز متوسط (mg /kg /day 1-5/0) شروع شود، نه تنها باعث افزایش عارضه در بیماران SJS نمی‌شود بلکه باعث کاهش طول مدت بستری بیماران نیز می‌گردد.