مطالعه و مقایسه ماکزیمم فشار اعمالی در مفصل غضروفی رادیواسکافوئید با توجه به دو روش المان محدود (FEM) و مدل صلب- فنریت (RBSM)

مطالعه سینتیک مچ نقش به خصوصی در گسترش آسیب شناسی دارد و محققین در جستجوی یافتن درمان های جدید، کاهش درد و برگرداندن عملکرد مناسب مچ می باشند.

هدف از این مقاله، بررسی و مقایسه ماکزیمم فشار اعمالی در طول سطوح تماسی مفصل غضروفی رادیواسکافوئید توسط دو روش المان محدود و مدل صلب-فنریت محاسباتی می باشد.

در مدل صلب- فنریت محاسباتی، ساختار مچ از اجسام صلب که نقش استخوان، فنرهای کششی و فشاری که به ترتیب نقش لیگامان ها و غضروف ها را بازی می کنند، تشکیل شده است و دارای یک سری روابط ریاضیاتی است که تنش و کرنش ایجاد شده نسبت به بار اعمالی را در ناحیه مفصل رادیواسکافوئید محاسبه می کند.

نتایجی که از این دو روش به دست می آید حاکی از آن است که ماکزیمم فشار اعمالی در سطح تماسی مورد نظر تقریبا یکسان می باشد. اما روش صلب- فنریت نسبت به روش المان محدود دارای روابط ساده تر و موثرتر در پیش بینی توزیع فشار تماسی در طی بارگذاری های متقارن و نامتقارن می باشد. خصوصا بازده محاسباتی روش صلب- فنریت برای بررسی توزیع فشار مفاصل در کاربردهای ارتوپدیک قابل توجه می باشد.