بررسی ارتباط بین سطوح سرمی سیتوکین های ترشح شده از سلول های Th1،Th2، اینترلوکین 8 و ICAM-1 با شدت بیماری پسوریازیس براساس PASI

پسوریازیس یک بیماری پوستی التهابی مزمن و شایع است که در حدود 31% جمعیت دنیا به آن گرفتارند که می تواند منجر به دیسترس قابل توجه در بیمار و در نهایت کاهش کیفیت زندگی بیمار شود. در نمای بالینی، ایجاد پلاک های برجسته به رنگ قرمز تیره، پوسته دار با پوسته های ضخیم می کند.
امروزه عقیده بر این است که پسوریازیس بیماری با واسطه T لنفوسیت ها می باشد و افزایش تکثیر کراتینوسیت ها ثانویه به فعال شدن سیستم ایمنی و آزاد شدن سیتوکین ها است. هنوز هیچ درمان قطعی برای پسوریازیس یافت نشده است و درمان های فعلی میزان عود بالایی دارند. شناخت بیشتر ایمنوپاتوژنز و سیتوکین های دخیل در شدت بیماری پسوریازیس، می تواند به کشف درمان های اختصاصی تر و موثرتر برای این بیماری کمک کند.
این مطالعه مقطعی روی 40 بیمار مبتلا به پسوریازیس ولگاریس مراجعه کننده به بیمارستان رسول اکرم در سال 87 1386 انجام شد. از هر بیمار معاینه بالینی برای تعیین شدت بیماری براساس معیار PASI به عمل آمد. سپس 3 سی سی نمونه خون وریدی تهیه و با سانتریفوژ، نمونه سرمی جدا گردید و در دمای oC70- تا زمان بررسی نهایی ذخیره شد. سپس با استفاده از روش ELIZA، سطح سرمی سیتوکین های مورد نظر اندازه گیری شد و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS، با ضریب همبستگی اسپیرمن ارتباط بین سطح سرمی سیتوکین های فوق با شدت بیماری ارزیابی گردید.
طبق این بررسی، بین سطح سرمی اینترفرون گاما (001/0=P، 50/0=r)، اینترلوکین 8 (018/0=P، 37/0=P)، ICAM-1 (047/0=P، 31/0=r) با شدت بیماری پسوریازیس براساس PASI، ارتباط معنی دار آماری وجود دارد. ولی چنین ارتباطی بین سطح سرمی اینترلوکین 4 باشدت بیماری مشاهده نشد (24/0=P، 18/0=r).
براساس مطالعه ما اینترفرون گاما، اینترلوکین 8 و ICAM-1 با شدت بیماری پسوریازیس ارتباط دارند. بنابراین درمان هایی که بطور انتخابی سیتوکین های فوق را هدف بگیرند مطمئن تر و موثرتر می باشند. توصیه می شود مطالعات بیشتری برای بررسی اثر درمان های بیولوژیک فوق روی بیماری پسوریازیس انجام شود.