مقایسه نتایج ترمیم عصب تیبیال پشتی موش صحرایی با بخیه و چسب فیبرینی تهیه شده از خون یک دهنده انسانی

پیش

استفاده از چسب های فیبرینی، پیشینه گسترده ای در پزشکی و ترمیم اعصاب محیطی دارد. ویژگی های فیزیکی این نوع چسب ها استفاده از آنها را محدود ساخته است. در این مطالعه، کارآیی و ویژگی فیزیکی چسب فیبرینی تهیه شده از پلاسمای خون یک دهنده انسانی در ترمیم عصب تیبیال پشتی موش صحرایی بررسی گردید.

در یک مطالعه آزمایشگاهی- حیوانی، عصب تیبیال پشتی 40 موش صحرایی قطع گردید. موش ها به 5 گروه تقسیم شدند: در گروه «الف» هیچ گونه ترمیمی صورت نگرفت. در گروه «ب» دو سرعصب با یک بخیه و در گروه «ج» دو سر عصب به وسیله سه بخیه به هم نزدیک شدند. در گروه «د» ترمیم با یک بخیه و چسب فیبرینی، و در گروه «ه» ترمیم به وسیله چسب فیبرینی به تنهایی صورت گرفت. در طول 8 هفته پیگیری، شاخص عملکردی عصب تیبیال اندازه گیری شد. در پایان مطالعه نیروی چسبندگی، التهاب و میزان تشکیل اسکار سنجیده شد.

میزان بهبود عملکرد در هفته هشتم در گروه های «الف» و «ه» نسبت به گروه های «ب» و «ج» به میزان قابل توجهی پایین تر بود (0.03=p). هیچ یک از حیواناتی که به وسیله چسب فیبرینی ترمیم شدند، جداشدگی نداشتند و نیمی از حیوانات گروه «الف» دچار جداشدگی کامل شدند که به میزان قابل توجهی بیشتر از سایر گروه ها بود (.0.002=p). از نظر میزان التهاب و بافت اسکار بین گروه ها تفاوت معنی داری وجود نداشت.

چسب فیبرینی تولید شده، استحکام لازم را دارد و می تواند در درازمدت، دو سر عصب را در کنار هم نگاه دارد.