مشدی گلین خانم

تمام آن چه ما از زنی به نام «مشدی گلین خانم» می دانیم اطلاعاتی اندک از کتاب قصه های مشدی گلین خانم است. دو یادداشت ناشر و دیباچه ی «سیداحمد وکیلیان» و حتی پیشگفتار «اولریش مارزولف» همه بر این تاکید دارند که «مشدی گلین خانم» پیرزنی بی سواد بود که ذهنش گنجینه ای از داستانهای کهن این مرز و بوم بوده است و یادداشت برداری «الول ساتن» تعداد اندکی از آن گنجینه ی بزرگ را از تاراج فراموشی نجات داده است. هنگامی که سالها بعد مجموعه ی این داستانها به صورت کتابی در ایران چاپ شد آن قدر که دوستداران فرهنگ مردم به آن علاقه نشان دادند مورد توجه نویسندگان واقع نشد. همه پذیرفته بودند که این کتاب فقط روایت قصه های قدیمی است، و لابد ارزشش هم در همان زمینه. پیش از هرگونه قضاوت در این باره باید آن اندک اطلاعات درباره ی گلین خانم را با دقت بیشتر مرور کرد.