سازوکار دایکی شدن و انتقال مذاب، توده گرانیتوئیدی میشو (شمال غرب ایران)

توده گرانیتوییدی میشو در شمال غربی کوه های میشو و جنوب غربی فروافتادگی فشاری مرند رخنمون یافته است. پاراژنز کانی شناسی این توده شامل کوارتز بی شکل تا نیمه شکلدار، فلدسپار پتاسیم به دو فرم میکروکلین با ماکل مشبک و ارتوکلاز بی شکل تا نیمه شکلدار، دو نسل بیوتیت و زیرکن، پلاژیوکلاز نیمه شکل دار تا شکل دار با ترکیب الیگوکلاز – آلبیت، اپیدوت ماگمایی، تیتانیت و آپاتیت است. یک نسل از زیرکن ها و بیوتیت ها ویژگی های رستیتی نشان می دهند. نمونه های توده از بافت های شاخص تاثیر فشار حین تبلور (نظیر بافت میرمکیتی، سمت یافتگی ضعیف کانی های میکا، تکه های میکروکلین درون ارتوکلاز) تشکیل شده اند. نمونه های توده ویژگی های ژیوشیمیایی محیط های همزمان با برخورد و S   نوع را نشان داده و نابرجایند. توده در منطقه ای به شدت گسلی واقع شده، و سن نسبی توده پالیوزوییک است. سنگ خاستگاه توده مخلوطی از متاگریوک و متاپلیت است. ویژگی های صحرایی، کانی شناسی، ژیوشیمیایی توده، وجود برونبوم های غنی از میکا در سنگ های توده در کنار توده های نعل اسبی، صعود سریع در اثر دایکی شدن با انتشار شکستگی را به عنوان سازوکار اصلی انتقال مذاب و باقی ماندن دو نسل زیرکن و بیوتیت در سنگ های توده را نشان می دهد. از اینرو فرایند گنبدی شدن در جای گیری توده و سرشتی های آن تاثیر ناچیزی داشته است.