ارزیابی مقاومت صیقلی سنگدانه های رویه راه در ایران

بافت رویه راه بر اساس دو پارامتر طول موج و عمق به چهار سطح مختلف از جمله بافت ریز و بافت درشت، طبقه بندی می شود. بافت ریز و درشت هر دو در مقاومت لغزشی سطح راه نقش اساسی دارند. بافت ریز که از برجستگی و فرورفتگی های سطح سنگدانه تشکیل می شود در اثر مرور زمان و عبور ترافیک، از بین رفته و سبب صیقلی شدن سطح سنگدانه می شود. مقاومت سنگدانه در برابر صیقلی شدن و میزان توانایی آن در حفظ بافت ریز به کمک شاخصی موسوم به ارزش صیقلی(PSV) اندازه گیری می شود. مطالعات مختلف نشان داده اند که ارزش صیقلی سنگها با نوع و جنس آنها ارتباط دارد. در این تحقیق با بررسی جامع و انجام آزمایش های لازم بر روی انواع مختلف سنگدانه هایی که در ساخت رویه راه ها استفاده می شوند، رفتار سنگدانه ها و مقاومت آنها در برابر صیقلی شدن مورد بررسی قرارگرفته است.
بررسی نتایج آزمایش ها حدود ارزش صیقلی برای گروه سنگهای رسوبی-شیمیایی، سنگهای آذرین و ماسه سنگها را تعیین کرد. همچنین مشاهده شد که در آزمایش صیقل، بخش اعظم صیقلی شدن سنگدانه ها در 3 ساعت دوم آزمایش رخ می دهد و روند صیقلی شدن گروه سنگهای آذرین از رابطه خطی با شیب منفی پیروی می کند. حداکثر افت عددآونگی، مربوط به گروه سنگهای آهکی و کمترین آن متعلق به گروه ماسه سنگهاست. همچنین مشخص شد که بین ارزش صیقلی سنگ و نرخ کاهش عدد آونگی (سرعت اضمحلال بافت ریز) در آزمایش صیقل، رابطه خطی با ضریب همبستگی نسبتا قابل قبولی برقرار است، به طوری که هرچه سرعت اضمحلال بافت ریز در سنگدانه بیشتر باشد، مقدار ارزش صیقلی آن کمتر است.