اپیدمیولوژی و آنالیز بقای سرطان کولورکتال و عوامل مرتبط با آن

سرطان کولورکتال از مهم ترین سرطان ها در جهان و شایع ترین سرطان دستگاه گوارش است. اطلاعات پیرامون خصوصیات اپیدمیولوژیک و عوامل مرتبط با این سرطان در ایران محدود است. این مطالعه با هدف تعیین میزان بقا و خصوصیات اپیدمیولوژیک سرطان کولورکتال و عوامل مرتبط با آن در ایران انجام شد.

این مطالعه توصیفی به روش گزارش موارد روی 241 بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال مراجعه کننده به یکی از بیمارستان های شهر تهران طی سال های 1383 تا 1388 انجام شد. جمع آوری داده ها براساس پرونده بیماران و تماس تلفنی انجام شد. از متد های آنالیز بقا شامل روش کاپلان مایر و رگرسیون کاکس به منظور تعیین بقای بیماران و مقایسه میزان های بقا در زیرگروه ها استفاده شد. داده ها با نرم افزار SPSS 15 تحلیل شد.

میانگین سن بیماران 7/14 ± 7/59 سال بود. 4/22% سابقه مصرف سیگار و 5/24% سابقه خانوادگی این سرطان را داشتند. شایع ترین محل، ناحیه رکتوم و در بیشتر موارد درجه تمایزیافتگی تومور خوب گزارش شد. 8/83% از واحد های پ‍‍‍‍‍ژوهش تا پایان بررسی زنده بودند. میانگین بقا پس از تشخیص 9/1 ± 5/56 ماه بود. کمترین و بیشترین میانگین بقا پس از تشخیص به ترتیب 8/5 ± 7/47 برای سرطان سکوم و 2/3 ± 1/61 برای گروه بدون سابقه مصرف سیگار تعیین شد. بالاترین شانس نسبی بقا 12/2 (فاصله اطمینان 95%: 87/15- 28/0) و مربوط به سرطان رکتوم بود.

میانگین بقای بیماران پس از تشخیص حدود 5 سال است و به عوامل خطر مختلفی بستگی دارد و ارزیابی این عوامل از سنین پایین تر ضروری به نظر می رسد.