کاربست آرمان های اخلاقی در کردار خارجی کشورها: صلح یا جنگ؟

آیا تاکنون با مدعایی در عالم سیاست روبرو شده اید که به طور صریح یا ضمنی چنین موضع بگیرد که مشی و کردار من اخلاقی نیست؟ همگان، کنش های خود را اخلاقی می دانند. واقع گرایان، سیاست و روابط بین الملل را تابع فلسفه اخلاق ندانسته و آن را امری به شمار آورده اند که نه اخلاقی و نه غیر اخلاقی است. از منظر پارادایم فرهنگی، جهان به حوزه های ایدئولوژیک گوناگون تقسیم شده که در آن، اشاعه فرهنگ، روش زندگی، ارزش ها، آداب و سنن خاص، در میان دیگران، امری بایسته است. پرسش کلیدی واقع گرایان این است که بر اساس مفروضه ماندگاری و کسب منافع ملی بیشتر، آیا مجاز هستیم هنجارهای اخلاقی را جایگزین اقدامات موفقیت آمیز سیاسی کنیم؟ آیا فضیلت اخلاقی در سطح بین المللی به سلسله ای از کنش ها و واکنش ها نمی انجامد که بیشتر به تامین منافع ملی کمک می کنند؟ از منظری اخلاقی، تبیین روابط بین الملل بر اساس کدام یک از مدل های رقابتی (هابز)، فردگرایانه (لاک)، و همکاری (کانت) بهتر ممکن می شود؟ نگارنده برای ورود به متن موضوع، مجبور است از دریچه دیگری به روابط بین الملل اشاره کند. جمله هایی همچون تحکیم بخشیدن به وضع سوسیالیسم جهانی، پشتیبانی از تلاش خلق ها در راه آزادی ملی و پیشرفت اجتماعی، تلاش در جهت دستیابی به آمال امت عرب و اسلام، اعلام همبستگی با ملل مبارزه جو در راه آزادی سیاسی و اقتصادی (حق تصمیم گیری و حق تعیین سرنوشت)، ستیز علیه اشکال تبعیض نژادی، و احساس وظیفه اخلاقی در ترویج آرمان های دموکراتیک (که به نظر می رسد در بادی امر، همگی، اخلاقی و فضیلت جویانه باشند) آیا سرانجام به کاربست زور و جنگ منجر نخواهد شد؟ نگارنده مدعی است اگر هر کدام از کشورها بخواهند فضیلت و آرمانی را مبنای عملکرد سیاست خارجی خود کنند و در راه پیاده سازی آن بکوشند و سازش های مصلحت جویانه را مد نظر نیاورند، به نظر می رسد یک هنجار اخلاقی به ضد خود تبدیل می شود. بنابراین، آن جا که قرار بود سخن، جای گلوله را بگیرد، کلام، آن چنان بر درستی خود اصرار می ورزد که گلوله را حامی خود می کند.