قرآن درمانی در بوته نقد

در بعضی از کتب روایی و تفسیری، برای سوره ها و برخی آیات قرآنی، خواصی را آورده اند؛ برای شماری از آنها خاصیت اخروی و برای شمار دیگری خاصیت دنیوی و گاه خاصیت اخروی و دنیوی را توامان نوشته اند.
تردیدی نیست که قرآن کتاب دنیا و آخرت است؛ نسخه هدایتی است از جانب پروردگار عالم که راه رستگاری و سعات دنیوی را به انسان می نمایاند و در آخرت، بندگان صالح و رهروان خالص را به درجات و پاداش هایی چندین برابر نوید می دهد و کافران و گنهکاران را متناسب با اعمالی که کرده اند تهدید می نماید.1 پس بشارت و نذارت، هدف و خصوصیت اصلی قرآن است و بدیهی است این دو ویژگی، خواص دیگری را در فکر، اخلاق، رفتار و کردار انسانی ایجاد کرده و او را متحول می نماید. هر چه انس انسان با قرآن بیشتر شود و با تدبر خوانده شود، به همان اندازه نفوس رحمانی در او اثر کرده و به ویژگی های روحی برتری نائل خواهد شد.