بررسی مقایسه ای تاثیر سه روش درمانی جریانهای الکتریکی عملکردی، بیوفیدبک و تمرین درمانی بر پارامترهای قدرت عضلانی اندام تحتانی، کینماتیک راه رفتن و بالانس بیماران مبتلا به سکته مغزی

سکته مغزی مهم‎ترین عامل در ایجاد ناتوانی و معلولیت در افراد بالغ می‎باشد. اغلب بیماران سکته‎ای، دوباره به طور مستقل می‎توانند راه بروند؛ در حالی که مشکلات حرکتی که در نتیجه اختلال تعادل، ضعف حرکتی و کاهش سرعت راه رفتن است، در این افراد ادامه می‎یابد. استفاده از روش‎های درمانی مؤثر جهت بهبود ناتوانی این بیماران ضروری است.
این پژوهش، از نوع کارآزمایی بالینی غیر تصادفی بود که در سال 88-1387 در شهر اصفهان انجام گرفت. در این مطالعه، 30 بیمار با میانگین سنی 1/60 سال انتخاب شدند که حداقل 6 ماه از سکته آن‎ها گذشته بود. بیماران در سه گروه درمانی طی 12 جلسه به صورت یک روز در میان تحت درمان قرار گرفتند. به منظور بررسی تعادل از Berg balance scale، جهت ارزیابی قدرت عضلانی از Manual muscle testing و برای ارزیابی راه رفتن از دستگاه Motion analyzer استفاده شد. اطلاعات حاصل از انجام آزمون‎ها، قبل و بعد از درمان، جمع آوری گردید. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده های به دست آمده، برای مقایسه وضعیت بیماران در مراحل مختلف از آزمون t زوج شده و جهت مقایسه روش های درمانی از آزمون ANOVA موجود در نرم‎افزار SPSS استفاده گردید.
از نظر بهبود تعادل، قبل و بعد از درمان بین دو گروه جریان‎های الکتریکی عملکردی و تمرین درمانی (01/0 > P) و بین دو گروه جریان‎های الکتریکی عملکردی و بیوفیدبک تفاوت معنی‎داری وجود داشت (01/0 = P)، اما بین دو گروه تمرین درمانی و بیوفیدبک تفاوت معنی‎داری دیده نشد (23/0 = P). از نظر بهبود قدرت عضله کوادریسپس، قبل و بعد از درمان بین دو گروه جریان‎های الکتریکی عملکردی و تمرین درمانی (017/0 = P) و بین دو گروه جریان‎های الکتریکی عملکردی و بیوفیدبک (01/0 = P) تفاوت معنی‎داری وجود داشت، اما بین دو گروه تمرین درمانی و بیوفیدبک تفاوت معنی‎داری دیده نشد (98/0 = P). بین وضعیت راه رفتن بیماران پس از درمان بین سه گروه تنها در طول گام و طول قدم تفاوت معنی‎داری وجود داشت. (017/0 = 2PGST، 017/0 = 2PGSL)بحث: روش بیوفیدبک، مؤثرتر و روش جریان‎های الکتریکی عملکردی کم اثر‎تر از روش‎های ذکر شده در درمان بیماران مبتلا به سکته مغزی بود.