نقش شیوه آبیاری در هنر باغسازی

کهن الگو معمولا به الگوهایی اطلاق می شود که به عنوان نمونه آغازین مورد اقتباس قرار می گیرد. برای بازشناسی الگوی آغازین باغ ایرانی و اجتناب از بدفهمی های متداول، می توان به طرح یک فرضیه جدید مبادرت ورزید. در این خصوص ضمن بررسی آنچه به عنوان الگوی اولیه باغ ایرانی قلمداد می شود، می توان به تجزیه و تحلیل بنیادی این الگو پرداخت و آنچه را در این رابطه بدیهی فرض می شود به چالش کشید. در این بررسی ها، ابزارهای نظری مرتبط با زبان شناسی و اسطوره شناسی بیشترین نقطه اتکاء را تشکیل داده است.
ساختار این تحقیق در برگیرنده دو بخش خواهد بود: اول اینکه الگوی بدیهی فرض شده باغ ایرانی الزاما ابتدایی ترین شکل آن نبوده و به نظر می رسد این طرح بندی، وجهی انتزاعی از نمونه هایی قدیمی تر باشد. بخش دوم که محور اصلی مقاله را تشکیل داده و به نظر می رسد کمتر به آن توجه شده، همانا جستجوی نمونه های متقدم است، که در نهایت به معرفی یک سیستم مرتبط با آبیاری منتهی خواهد شد. این سیستم را می توان به عنوان نطفه اولیه باغ ایرانی قلمداد نمود که هنوز به کارکرد خود ادامه می دهد. در معیاری فراتر از باغ ایرانی و دلمشغولی های مرتبط با آن به نظر می رسد که نتیجه این تحقیق در رابطه با مقولات مرتبط با کهن الگوها و اسطوره ها از اهمیت بیشتری برخوردار است.
در این خصوص چنین فرض می شود که اسطوره ها، عمر محدودی داشته و با از دست دادن کارکردهای خود «از زندگی مردم خارج شده و تنها در زندگی روشن فکرانه، ادبیات،... وارد شده و ادامه حیات بدهند» (بهار،1384).