سیاست امنیتی ایران، در دهه ی نخست انقلاب اسلامی

ایران، پس از انقلاب، به دلیل ویژگی های خاص و جهت گیری های جهان شمول آن، همواره در داخل و خارج از مرزهای خود دچار چالش های امنیتی بوده است. نفی وضعیت موجود جهانی، با تکیه بر ایدئولوژی اسلام انقلابی، همواره موجبات نگرانی قدرت های بزرگ و متحدان منطقه ای آنها را فراهم آورده است. همچنین نگرانی کشورهای منطقه از گسترش ایدئولوژی انقلاب اسلامی نیز از ایجاد رابطه ای دوستانه با ایران جلوگیری کرد. از این رو، در سال های 57 67، تنش شدید میان ایران و دیگر کشورهای منطقه برای بقا، به وقوع جنگ ایران و عراق منجر شد که پس از جنگ جهانی دوم طولانی ترین جنگ بود.
این مقاله به دنبال بررسی این سوال است که سیاست امنیتی ایران در دهه ی اول انقلاب بر چه اصولی استوار بوده و با توجه به ویژگی های منحصر به فرد آن، با چه مشکلات و موانعی (در داخل و خارج) مواجه بوده است؟