مقایسه تاثیر سه نوع تراش بر میزان مقاومت به شکست بریج های FRC خلفی

استفاده از رزین کامپوزیت های تقویت شده با فایبر در سالهای اخیر گسترش یافته و همچنین تنوع زیادی در میزان تراش و روش ساخت فریم ورک آنها وجود دارد. این تحقیق به منظور مقایسه تاثیر سه روش استفاده از پستهای پیش ساخته تقویت شده با فایبر در طراحی فریم ورک اینله بریجهای FRC خلفی طراحی شد و مقاومت به شکست این طرح فریم ورک با دو طرح متداول اینله بریجهای داخل تاجی ساخته شده به صورت invitro و با روش direct مورد مقایسه قرار گرفت.
تحقیق به صورت Experimental انجام گردید و در آن از 60 دندان سالم و تازه کشیده شده انسان برای ساخت سه گروه ده تایی اینله بریج سه واحدی خلفی با مدل کلینیکی جایگزینی پرمولر دوم مندیبل استفاده شد. گروه A با استفاده از نوار FRC و تراش box-shaped گروه B با استفاده از نوار FRC و تراش tub-shaped و گروه C با استفاده از پست های پیش ساخته FRC و با تراش Groove آماده شد پس از ساختPDL مصنوعی، دندانهای پایه با استفاده از دستگاه سرویر در آکریل خود پخت(PMMA) و با فاصله 7 میلیمتر مانت شدند و بریج FRC جایگزین پرمولر دوم بصورت مستقیم ساخته شد. پس از آن نمونه ها در دستگاه Universal Testing Machine (Instron 1195) و با سرعت 1mm/min تحت نیروی عمودی قرار گرفتند. منحنی اعمال نیرو تا شکست اولیه نمونه ها و همچنین محل شکستگی در هر نمونه ثبت شد و سپس داده ها از طریق آزمون ANOVA مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
میزان مقاومت به شکست در گروه های B،A به ترتیب 548.2±155 N، 512±101N و در گروه 584±136N، C گزارش شد. با استفاده از تست آماری kruskal –valis و اختلاف معناداری بین سه گروه مشاهده نشد(P<0.7). شکستگی به صورت ترک و شکاف و در ونیر کامپوزیتی مشاهده شد و فریم ورک در همه نمونه ها سالم و بدون تخریب باقی ماند.
میزان مقاومت به شکست در هر سه گروه نوع تراش مشابه است و با توجه به کاهش قابل توجه میزان تراش دندان های پایه در فریم ورک طراحی شده در گروه C احتمالا می توان این روش جدید را یک روش رضایت بخش برای جایگزینی یک دندان خلفی کوچک با حداقل تراش تلقی نمود.