تعیین مناسب ترین الگوی توزیع تنش در روش های فیکاسیون توسط پلاک قابل جذب پس از جراحی BSSRO به کمک FEA

امروزه به دلیل عوارض ناشی از فیکساسیون بوسیله پیچ و پلاک های تیتانیومی در جراحی (finite element analysis) BSSRO استفاده از پلیمرهای قابل جذب به عنوان جایگزین مناسب مطرح شده است. از آنجائی که تحقیقات انجام شده در این زمینه کافی نبوده لزوم انجام این مطالعه به روش اجرا محدود (FEA) مشخص می گردد.
این مطالعه به روش تجربی – آزمایشگاهی بر روی مدل بازسازی شده از فک پایین انسان در محیط نرم افزار ANsys و CATIA انجام شد. خط استئوتومی در جراحی BSSRO بر روی مدل ساخته شده اعمال گردید. سپس بارگذاری هم جهت با نیروی اکلوژن و تحت نیروهای 75نیوتن و 135 نیوتن و 600 نیوتن صورت گرفت. الگوی توزیع تنش در فیکساسیون توسط مینی پلیت قابل جذب چهارسوراخه، مینی پلیت قابل جذب دوسوراخه و Parallel Miniplate توسط نرم افزار ANsys مورد مقایسه و آنالیز غیرخطی مکانیکی قرار گرفته.
در بین روش های مدل سازی شده فیکساسیون توسط پارالل مینی پلیت حداکثر استحکام اولیه را دارا می باشد. روش پلاک چهارسوراخه قابل جذب نیز می تواند ضمن تامین استحکام کافی، تروما و هزینه کمتری را هم به بیمار وارد نماید. روش پلاک دوسوراخه قابل جذب تحت نیروی 600 نیوتن نمی تواند استحکام موردنیاز را تامین نماید.
پیچ و پلاک های قابل جذب با ترکیب پلیمری: پلی گلایکولیک اسید و D و L پلی لاکتید اسید می توانند استحکام اولیه قابل قبولی را در جراحی BSSRO تامین نمایند.