آموزش بین حرفه ای: بازاندیشی در آموزش نظام سلامت

ارتقای کیفیت آموزش و برون داد آن در ارائه خدمات سلامت همواره مورد توجه سیاست گذاران ارشد و مجریان برنامه های آموزشی بوده است. توسعه تعاملات بین حرفه ای به عنوان یکی از راهبردهای اجتماعی نمودن فراگیران حوزه سلامت در فضای کار گروهی از رویکردهای تاثیر گذار دراین راستاست. به اشتراک گذاشتن دانش و تجربیات فراگیران علوم سلامت فرصت هایی را فراهم می کند تا تعاملات بین حرفه ای را به هنگام خدمت بیاموزند. این نوشتار بر آن است تا ضمن تعریف واژه های رایج در آموزش بین حرفه ای، از طریق ارائه نتایج یک مرور نظام مند، به ترسیم تصویری از تاریخچه پیدایش و توسعه این رویکرد در کشورهای پیشگام بپردازد. در این رهگذر نقش سازمان بهداشت جهانی، سازمان های ملی و بین المللی بر بسط نتایج ابداعات آموزشی در این حوزه ارائه می گردد. اهرم های بیرونی و درونی نظام سلامت که ضرورت سرمایه گذاری بر بهبود تعاملات بین حرفه ای از طریق آموزش را آشکار می کند، در ادامه می آید. همچنین مزایای مبتنی بر شواهد استفاده از این رویکرد و مبانی نظری زیربنای آن به اجمال مطرح می شود. این نوشتار با طبقه بندی الگوهای مورد استفاده در اجرای ابداعات آموزشی و شیوه طراحی آنها همراه با تاریخچه ای از توجه به آموزش بین حرفه ای در ایران خاتمه می یابد.