روابط ژنتیکی بین ژنوتیپ های لوبیا (Phaseolus vulgaris L.) با استفاده از نشانگرهای مولکولی RAPD و صفات زراعی

در این تحقیق روابط ژنتیکی 25 ژنوتیپ لوبیا با استفاده از نشانگرهای مولکولی رپید وبرخی صفات زراعی مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام این مطالعه آزمایشی درقالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار و 25 تیمار (ژنوتیپ های لوبیا) در شرایط مزرعه انجام شد. نتایج این آزمایش نشان داد که تنوع زیادی بین ژنوتیپ های لوبیا از نظر عملکرد و سایر صفات زراعی وجود دارد. در حالی که دندروگرام مربوطه تهیه شده با روش UPGMA و براساس فاصله های اقلیدسی، به هیچ وجه حاکی از تفکیک ژنوتیپ ها به سه گروه متمایز چیتی، قرمز و سفید نبود. در تعیین روابط ژنتیکی ژنوتیپ ها با استفاده از نشانگر های مولکولی رپید 26 آغاز گر تصادفی مورد استفاده قرار گرفت که 144 نوار چندشکل با میانگین 54/5 نوار برای هر آغازگر ایجاد شد. متوسط میزان اطلاعات چند شکلی 273/0 و دامنه آن بین 077/0 (آغازگر P17) تا 458/0 (آغازگر P9) متغیر بود. بالاترین و پائین ترین مقدار شاخص نشانگربه ترتیب به آغازگرهای P1 (55/3) و P17 (154/0) مربوط بوده که متوسط این شاخص 59/1 محاسبه گردید. تجزیه خوشه ایبراساس داده های حاصل از نشانگرهای مولکولی رپید وروش UPGMA وبا استفاده ازضرایب جاکارد ژنوتیپ ها را به سه گروه تقسیم نمود. در این تجزیه انواع لوبیا چیتی، قرمز و سفید کاملا از یکدیگر مجزا شده و تنها چهار ژنوتیپ درگروه مربوط به خود قرار نگرفتند لذا کارایی این گروه بندی 84%=25/21 تعیین شد. تفکیک ژنوتیپ ها با استفاده از این دو روش کاملا متفاوت بود و آزمون مانتل نیز هیچگونه همبستگی معنی داری (062/0- r=) بین دو دندروگرام نشان نداد. نتیجه نهایی اینکه در این تحقیق نشانگر مولکولی رپید ابزار بهتری در تفکیک انواع لوبیا نسبت به صفات زراعی تشخیص داده شد.