مقایسه نتایج جراحی سینوس پایلونیدال به روش «بستن اولیه» با «روش باز»

هدف از انجام این مطالعه مقایسه نتایج جراحی سینوس پایلونیدال با دو روش «بستن اولیه» با «روش باز» می باشد.
کلیه بیماران مبتلا به سینوس پایلونیدال مراجعه کننده به درمانگاه جراحی بیمارستان دکتر شریعتی در سال 1387-1386 در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی وارد شدند. در تمامی بیماران خارج کردن بافت های ناسالم همراه با بستن در خط وسط (بستن اولیه، N=40) یا برداشتن بافت ها بدون ترمیم (روش باز، N=40) صورت می گرفت. بیماران با آبسه پایلونیدال از مطالعه خارج می شدند. پیامدهای مهم شامل طول مدت بستری در بیمارستان، طول مدت بهبودی کامل زخم، طول مدت دوری از کار، درد پس از عمل، میزان رضایت بیماران و میزان عود بودند.
اکثر بیماران مذکر بودند (50/87/0%). طول مدت بستری در بیمارستان اختلاف معنی داری نداشت. میانگین طول مدت دوری از کار در جراحی به روش بستن اولیه (73/1±65/8 در برابر33/2±53/11روز، 001/0 P=) و طول مدت بهبودی کامل (92/0±43/3 در برابر 79/0±3/5 روز، 001/0 P=) به میزان معنی داری کوتاهتر بودند، اما اختلاف معنی داری در طول مدت بستری و تعداد ویزیت ها مشاهده نشد. در جراحی به روش بستن اولیه میانگین شدت درد در روز اول (5/6±75/37 در برابر 06/5±63/43، 001/0 P=)، روز دوم (66/6±75/26 در برابر 48/5±63/34، 001/0P=)، روز سوم (05/6±25/18 در برابر 88/6±88/27، 001/0P=) و روز هفتم (85/3±45/8 در برابر 19/6±88/17، 001/0 P=) پس از عمل به میزان معنی داری کمتر بود. فراوانی بروز عارضه و نیاز به تکرار عمل جراحی در دو گروه اختلاف معنی داری نداشتند. میانگین میزان رضایت بیماران در گروه جراحی به روش بستن اولیه (53/0±15/4 در برابر 5/0±6/3، 001/0 P=) بیشتر بود.
براساس نتایج این مطالعه، خارج کردن و بستن اولیه، روشی برتر برای درمان بیماران مبتلا به سینوس پایلونیدال است. این روش با مزایایی همچون میانگین کوتاهتر طول مدت دوران دوری از کار، بهبودی سریعتر زخم، کمتر بودن درد پس از عمل و رضایت بیشتر بیماران با عوارض و عود مساوی در مقایسه با روش باز همراه است.