بررسی تاثیر برنامه تحریکات دهانی بکمن بر زمان دستیابی به تغذیه دهانی مستقل نوزادان نارس بستری در واحد مراقبتهای ویژه نوزادان

آیا برنامه تحریکات دهانی بر روی زمان دستیابی به تغذیه دهانی مستقل در نوزادان نارس متولد شده با سن جنینی (32-26) هفته تاثیر دارد. روش بررسی شرکت کنندگان این وهش شامل 20 نوزادان نارس (32-26 هفته) بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان ولیعصر تهران می باشند. شرکت کنندگان به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. نوزادان گروه آزمایشی برنامه تحریک دهانی شامل 15 دقیقه تحریک که 12 دقیقه از آن به تحریک اطراف و داخل دهان و 3 دقیقه پایانی آنها به مکیدن غیر تغذیه ای (مکیدن انگشت وهشگر) اختصاص می یافت را دریافت می کردند. این برنامه تحریکی به مدت 10 روز متوالی انجام می شد. نوزادان گروه کنترل برنامه تحریکات دهانی را در یافت نمی کردند. آزمودنی ها از لحاظ تعداد روزهای زندگی در یک، چهار و هشت بار تغذیه دهانی در روز، فاصله زمانی بین دفعات مختلف تغذیه و مدت زمان بستری در بیمارستان مورد بررسی و مقایسه قرار می گرفتند. یافته ها نوزادان گروه آزمایشی نسبت به گروه کنترل تغذیه دهانی مستقل را بطور معناداری زودتر،4±13روز در مقابل 4± 26روز، (p=0.00) کسب کردند.مدت زمان بستری در بیمارستان در گروه آزمایش بطور معنی داری 6±32 روز در مقابل 2±38 روز، p=0.021) (کوتاه تر از گروه کنترل بود. نتیجه گیری نتایج این مطالعه از این فرضیه حمایت می کند که تحریکات دهانی پیش تغذیه ای زمان دستیابی به تغذیه دهانی مستقل وزمان ترخیص از بیمارستان را در نوزادان نارس تسریع می بخشند