اثر هسپرتین بر سطح سرمی آنزیم های آسپارتات و آلانین آمینو ترانسفراز و سطح کبدی و قلبی مالون دی آلدئید در موش صحرایی دیابتی

دیابت قندی با افزایش میزان مالون دی آلدئید به عنوان شاخص استرس اکسیداتیو و افزایش سطح سرمی آنزیم های بافتی نظیر آسپارتات وآلانین آمینوترانسفراز ناشر از آسیب بافتی مشخص می شود. با توجه به اثر ضددیابتی هسپرتین، هدف از انجام این مطالعه ارزیابی اثر این ماده بر سطح این فاکتور ها در حالت دیابت است.

در این مطالعه تجربی، موش های صحرایی نر در گروه های 32 تایی کنترل، کنترل تحت تیمار، دیابتی و دیابتی تحت تیمار تقسیم شدند. برای القاء دیابت، استرپتوزوسین با دوز 60 mg/kg به صورت داخل صفاقی تزریق شد. هسپرتین با دوز 10 mg/kg برای مدت چهار هفته به طور روزانه یک هفته پس از شروع کار تجویز شد. سطح سرمی آسپارتات وآلانین آمینوترانسفراز قبل و در انتهای کار اندازه گیری شد؛ به علاوه سطح مالون دی آلدئید در دو بافت قلب و کبد اندازه گیری شد.

افزایشی معنادار در سطح سرمی آسپارتات و آلانین آمینوترانسفراز در موش های دیابتی مشاهده شد (p<0.05-0.01) و درمان با هسپرتین تنها سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز را در حد معنادار کم کرد (p<0.05)؛ به علاوه، حالت دیابت، افزایش سطح مالون دی آلدئید در دو بافت قلب و کبد را سبب شد (p<0.01) و درمان با هسپرتین سطح مالون دی آلدئید را در این دو بافت در حدی معنی دار کاهش داد (p<0.05).

درمان با هسپرتین می تواند سطح سرمی آلانین آمینو ترانسفراز و همچنین استرس اکسیداتیو را کاهش دهد که با سطح بافتی کمتر مالون دی آلدئید در دو بافت قلب و کبد مشخص می شود.