بررسی کاربرد تحریک الکتریکی در بهبود عوارض ناشی از ضایعات نخاعی

استفاده از سیگنال های الکتریکی بطور طبیعی در بدن انسان وجود دارد. عضلات از طریق پالس های الکتریکی سیستم اعصاب مرکزی و محیطی منقبض می شوند. در ضایعات نخاعی که گاهی انتقال این سیگنال های طبیعی مختل می شود، کوشش می شود با استفاده از تحریک الکتریکی بطور مصنوعی بتوان عملکرد مورد نظر را بدست آورد. ضایعات نخاعی سالیانه بطور متوسط 40 نفر در هر یک میلیون نفر روی می دهد. شایعترین عوامل ایجاد ضایعات نخاعی شامل تصادفات (44%)، اعمال خشونت (24%)، سقوط از بلندی (22%)، ورزش (8%) می باشد. میزان از دست دادن قدرت حرکت یا همان فلج شدن (paralysis)، بستگی به محل وارد شدن آسیب و شدت آن دارد. تحریک الکتریکی عصبی عضلانی (NMES) در بیماران دارای ضایعات نخاعی در گروه عملکردی یا درمانی طبقه بندی شده و تحریک الکتریکی عملکردی (FES) نامیده می شود. تحریک الکتریکی اعمال شده در نزدیک ماهیچه یا عصب می تواند بطور مصنوعی جایگزین سیگنال های الکتریکی طبیعی شود و عضله را منقبض کند. گاهی اوقات هدف اولیه FES شامل عضلات حرکتی نیست، بلکه جلوگیری یا درمان عوارض ثانویه ناشی از ضایعات نخاعی مانند زخم های فشاری، اسپاستیسیتی، آتروفی و اختلال عملکرد جنسی است. بطور کلی کاربرد تحریک الکتریکی در بهبود عوارض ناشی از ضایعات نخاعی را می توان در 16 مورد خلاصه نمود: 1- تمرین قلبی- عروقی 2- کمک به تنفس 3- کمک به سرفه کردن 4- برداشتن اشیاء 5- کنترل مثانه و روده (بی اختیاری ادرار و مدفوع) 6- کمک به ایستادن 7- گام برداشتن و راه رفتن 8 erection- و electro ejaculation 9- بهبود گردش خون 10- جلوگیری یا بهبود زخم های فشاری 11- اسپاستیسیتی 12- جلوگیری یا درمان contractures 13- استئوپروز 14- تقویت عضلات ضعیف و آتروفی شده 15- احساس 16- بازیابی عملکرد ارادی