ارتباط ژنتیکی آپولیپوپروتئین ها با سندرم متابولیک

سندرم متابولیک مجموعه ای از اختلالات می باشد که خطر وقوع همزمان آن ها در هر شخص بیشتر از وقوع احتمالی هر یک به تنهایی است. سندرم متابولیک مجموعه ای از عوامل خطرساز بیمارهای قلبی عروقی را در بر می گیرد و فدراسیون بین المللی دیابت، معیارهایی برای تشخیص این سندرم را ارایه داده است که چاقی مرکزی، تری گلیسرید افزایش یافته، کلسترول HDL- کاهش یافته، فشار خون افزایش یافته و قند پلاسمای ناشتای افزایش یافته را شامل می شود. نشانه های سندرم متابولیک به وسیله ی اعمال به هم پیوسته ی تغییرات فیزیکی و بیوشیمیایی بدن انسان، چندین ژن و عوامل محیطی تعیین می شود. یکی از مهمترین عوامل اثرگذار در بروز این بیماری، تغییر میزان چربی ها می باشد. با توجه به نقش آپولیپوپروتئین ها در سوخت و ساز چربی ها، احتمال نقش آنها در بروز سندرم متابولیک طبیعی به نظر می رسد. هدف این پژوهش، مروری بر نقش ژنتیکی آپولیپوپروتئین ها در بروز این سندرم است. در مجموع شواهد به دست آمده، دلالت بر آن دارد که آپولیپوپروتئین های A به ویژه APOA5 بیشترین همراهی را با این سندرم داشته است، در حالی که با وجود نقش بارزی که آپولیپوپروتئین های B در سوخت و ساز چربی ها دارند، موردی دال بر ارتباط آپولیپوپروتئین B-100 با میزان لیپوپروتئین هایی مانند کلسترول HDL و تری گلیسرید که از نشانه های سندرم متابولیک هستند، ارایه نشده است.