مقایسه نگرش والدین با و بدون فرزند معلول ذهنی نسبت به عقب ماندگی ذهنی یاسوج 1386

در سالهای اخیر، شمار افراد مبتلا به معلولیت ذهنی افزایش یافته است. تاثیرات منفی ناشی از عقب ماندگی ذهنی ممکن است خانواده و مراقبین آنها را متاثر سازد. هدف از این مطالعه مقایسه نگرش والدین با و بدون فرزند معلول ذهنی نسبت به عقب ماندگی ذهنی است.
این مطالعه از نوع مورد- شاهدی بود. 100 والد با فرزند معلول ذهنی و100 والد بدون فرزند معلول ذهنی در مطالعه شرکت کردند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه پژوهشگر ساخته و به روش نمونه گیری خوشه ایو از طریق مصاحبه چهره به چهره جمع آوری و با به کارگیری نرم افزار SPSS نسخه 14 و آزمون های آماری مجذور کای و تی مستقل تجزیه و تحلیل شد.
میانگین نمره نگرش والدین نسبت به معلولیت ذهنی در گروه دارای فرزند معلول ذهنی 82/7 ± 31/45 و دو گروه بدون فرزند معلول ذهنی 89/7± 75/42 و اختلاف میانگین ها از نظر آماری معنی دار بود(02/0=p). تفاوت معنی داری بین دو گروه از نظر سطح تحصیلات والدین وجود داشت (04/0=p). علاوه بر این، بین سطح تحصیلات و شغل والدین با نگرش نسبت به معلولیت ذهنی ارتباط معنی دار مشاهده شد) 001/0>p).
چون نگرش والدین دارای فرزند معلول ذهنی نسبت به عقب ماندگی ذهنی در مقایسه با والدین بدون فرزند معلول بهتربود، احتمال دارد افزایش تماس با این افراد و شناخت توانمندی آنها روی نگرش والدین تاثیر مثبت گذاشته باشد. بنابراین پیشنهاد می شود تا حد امکان این کودکان درمدارس عادی به تحصیل پرداخته و رسانه های جمعی از طریق آموزش به افراد جامعه، توانمندی این افراد را به جامعه گوشزد نمایند.