بررسی تاثیر قرق مرتع بر توان ترسیب کربن دو گونه شورپسند Halocnemum strobilaceum و Halostachys caspica (مطالعه موردی: مراتع گمیشان)

یکی از روش های ارزان و چند منظوره جهت کاهش گاز کربنیک موجود در هوا و ترسیب آن، مدیریت مراتع جهت توسعه و گسترش پوشش گیاهان بوته ای در مراتع خشک و نیمه خشک است. قرق مراتع یکی از ساده ترین و ارزان ترین روش های مدیریت مرتع می باشد لذا در این مطالعه تاثیر قرق بر توان ترسیب کربن دو گونه بوته ای شورپسندHalocnemum strobilaceum و Halostachys caspica در مراتع نیمه خشک گمیشان مورد بررسی قرار گرفت. به این منظور در هر یک از مناطق داخل و خارج قرق، دو منطقه معرف جهت نمونه برداری مشخص گردید و پس از تعیین گونه های بوته ای غالب، از زی توده هوایی و زیرزمینی آن ها به مقدار لازم نمونه تهیه شد. جهت تعیین ضریب تبدیل ترسیب کربن زی توده گیاه به کربن آلی از روش احتراق استفاده گردید. مقایسه میزان کربن ترسیب شده در زی توده گونه های مورد بررسی در مرتع قرق با زی توده نظیر آن ها در مرتع شاهد(مرتع چرا شده) نشان داد که بین ترسیب کربن زی توده های نظیر هم، اختلاف معنی داری وجود ندارد (05/0> p). با این وجود مقایسه ترسیب کربن زی توده گونه های مورد مطالعه در واحد سطح در هر یک از مراتع قرق و شاهد بیانگر تفاوت این قابلیت در هر یک از این دو ناحیه است (01/0> p). نتایج این بررسی گویای آنست که به رغم پاسخ های متفاوت ترسیب کربن2 گونه مورد مطالعه نسبت به قرق مرتع، در مجموع ترسیب کربن در واحد سطح توسط زی توده سرپای گونه های مورد بررسی در مرتع قرق با میانگین 142/49 کیلوگرم در هکتار تفاوت چندانی با مرتع شاهد با میانگین 194/49 کیلوگرم در هکتار ندارد.