بررسی زبان شناختی استعاره جهتی بالا/ پایین در زبان قرآن رویکرد معنی شناسی شناختی

این مقاله به بررسی زبان شناختی استعاره جهتی بالا/پایین در نیمه اول قرآن بر اساس رویکرد معنی شناسی شناختی می پردازد. عبارات استعاری قرآنی که حاوی کانون های استعاری (مثل: «فوق»، «دون»، «علی»، «اعلی»، «هبط» و غیره) هستند در این عبارات شناسایی شده اند تا بررسی شود که اولا: در زبان قرآن، کدام تصورات انتزاعی دینی، با توسل به مفاهیم عینی جهتی بالا و پایین تصورسازی شده اند؟ ثانیا، چه ارتباط نظام مندی میان این دسته از عناصر وجود دارد؟ نتایج این تحلیل نشان می دهد که مفاهیم انتزاعی قدرت، بیشتر، و بهتر در بالای یک خط عمودی قرار دارند و مفاهیم و تصوراتی چون ضعف، کمتر، و بدتر در پایین قرار دارند. مبنای تجربی این استعاره، فرهنگ قرآن و حرکت جسمانی انسان است.