بررسی سطح هموسیستئین پلاسما در بیماران دیابتی نوع 2 تحت درمان با متفورمین و ارتباط آن با ظرفیت تام آنتی اکسیدانی، مالون دی آلدهید، کراتی نین سرم، مقاومت انسولینی و کنترل گلایسمیک

افزایش هموسیستئین در دیابت با بدعملکردی اندوتلیال، مقاومت انسولینی، دیس لیپیدمی، کنترل ضعیف بیماری، نفروپاتی، ماکروآنژیوپاتی واسترس اکسیداتیو مرتبط می باشد. بنابراین در این مطالعه مشاهده ای سطوح پلاسمایی هموسیستئین بیماران بررسی شده و ارتباط آن با شاخص های بالینی، بیوشیمیایی و تغذیه ای مطالعه گردید.

این مطالعه مشاهده ای روی 70 بیمار مرد دیابتی نوع 2 تحت درمان با داروی متفورمین (حداقل به مقدار 1500 میلی گرم در روز) انجام گرفت. افراد براساس هموسیستئین پلاسمایی به دو گروه تقسیم شدند: 31 بیمار با هموسیستئین پلاسمایی طبیعی، گروه 1 و 39 بیمار با هموسیستئین بیشتر از 15 میکرومول در لیتر، گروه 2 را تشکیل دادند.

بیش از نصف بیماران (1/55 درصد) دارای هموسیستئین پلاسمایی بیشتر از 15 میکرومول در لیتر بودند و همه بیماران فولات و B12 سرمی طبیعی داشتند. اختلاف فولات، ظرفیت تام آنتی اکسیدانی وکراتینین سرمی بین گروه های مورد مطالعه از نظر آماری معنی دار بود، ولی اختلاف شاخص های کنترل گلایسمیک و مقاومت انسولینی معنی دار نبود. در آنالیز رگرسیون چند متغیره با استفاده از هموسیستئین پلاسما به عنوان متغیر وابسته و دیگر متغیرهای بالینی و بیوشیمیایی مورد مطالعه به عنوان متغیرهای مستقل، غلظت هموسیستئین پلاسما وابسته به سن بیماران (344/0=β)، مقادیر سرمی کراتینین (351/0= β)، ویتامین B12 (235/0-= β)، ظرفیت تام آنتی اکسیدانی (285/0= β) و مالون دی آلدهید (245/0= β) بود. هموسیستئین با شاخص های کنترل گلایسمیک، مقاومت انسولینی و دریافت ویتامین های گروه B و کافئین ارتباط معنی دار نداشت.

جهت بهتر مشخص شدن میزان هموسیستئین پلاسمایی و رابطه ی آن با ظرفیت تام آنتی اکسیدانی در بیماران دیابتی نوع دو به مطالعاتی که حجم نمونه ی بزرگتری داشته، ارتباط هموسیستئین را با همه ی شاخص های استرس اکسیداتیو در این بیماران بررسی کند، نیاز است.