مبانی و رویکردهای واقع نمایی در مثنوی

موضوع واقع نمایی قصه در مثنوی کوششی است در تبیین کارکرد اجتماعی قصه و کیفیت کاربست واقعیات جامعه در دنیای قصه ها. در این نوشتار، ابتدا به تحلیل بازتاب شیوه رفتار و گفتار توده مردم در قصه های مثنوی و بررسی میزان اختلاط قصه پرداز با طبقات مختلف مردم پرداخته ایم. سپس نوع پرداخت قصه هایی با موضوع دین و مبانی دینی را مطرح کرده ایم؛ بعد از آن، حضور شخصیت های گونه نما بهعنوان الگوهای ملموس اشخاص خارج از قصه و محوری شاخص و جدی در بازنمایی ساختار واقعیت زندگی تحلیل شده است. بخش پایانی مقاله نیز به بررسی حضور سه ریخت کلی ضرب المثل در قصه های مثنوی به عنوان نمودی از پیوند قصه پرداز با واقعیت مردم و تامل در نوع ارتباطات مردم - که بر بستری از ساختار فرازبانی ضرب المثل و تمثیل بنا نهاده شده است- می پردازد.