کاربرد ماتریس پاستاکیا در ارزیابی زیست محیطی بزرگراه تهران- پردیس و پارک خجیر

رشد جمعیت و افزایش شهر نشینی منجر به افزایش تقاضا برای توسعه راه های جدید میشود. ترافیک سنگین شرق تهران فشار زیادی را بر روی شبکه حمل و نقل این شهر وارد می سازد و جاده قدیم تهران – رودهن جوابگوی این مشکل نمیباشد. لذا نیاز به احداث بزرگراه جدید تهران – پردیس در شرق تهران احساس گردیده است. لیکن این بزرگراه از منطقه حفاظت شده جاجرود و از
مجاورت پارک ملی خجیر عبور می کند و این مناطق دارای ارزشهای اکولوژیکی و اهمیت ملی هستند که به منظور حفظ و حراست و ترمیم حیات جانوری و گیاهی و جلوگیری از انهدام تدریجی آنها انتخاب شده اند. طرح احداث بزرگراه جدید در مجاورت و یا داخل این مناطق، اثرات بالقوه احتمالی زیست محیطی دارند. در این مطالعه برای محاسبه شدت و اهمیت اثرات بزرگراه تهران –پردیس بر پارک ملی خجیر در مقایسه با تعریض جاده موجود تهران – رودهن از روش ماتریس پاستاکیا استفاده به عمل آمد.

تحقیق نشان میدهد که احداث بزرگراه جدید تهران – پردیس از پیامدهای منفی کمتر و اثرات مثبت بیشتری نسبت به تعریض جاده موجود برخوردار میباشد. برای کاهش پیامدهای منفی مهم طرح مورد نظر نیز راهکارهای مدیریتی ارائه شده است